Ch-52 पुन्हा मेसेज? (समाप्त)

तो आवाज एकताच अंजलीलाच नाही तर सर्वांना एक क्षण भास झाल्यासारखे झाले. अंजलीचं रडणं थांबलं होतं. सगळे जण स्तब्ध उभे राहून दरवाजाकडे पाहत होते.

'' अंजली '' पुन्हा आवाज आला.

यावेळी फारच जवळून आल्यासारखा. अगदी दरवाजाच्या बाहेरुन. आता अंजली उठून उभी राहाली आणि दरवाजाकडे जावू लागली. रुममधील इतर लोकही दरवाजाकडे जावू लागले. अंजली दरवाजापर्यत पोहोचली असेल तेव्हा रुमचा दरवाजा उघडला आणि दरवाजात विवेक उभा होता. त्याचे कपडे आणि सर्व शरीर रक्ताने मागलेलं होतं. दोघंही आवेगाने एकमेकांकडे झेपावले आणि त्यांनी एकमेकांना आगोशात घेतले.


अतूलने इन्स्पेक्टरला पासवर्ड सांगितल्यानंतर सुरु असलेला मोबाईल गाडीच्या बोनेटवर ठेवला. आणि तो त्या विवेकडे तानलेल्या बंदूकीचा ट्रीगर दाबू लागला.

'' थांब ... तु फार मोठी चूक करतो आहेस...'' विवेक कसाबसा बोलला.

'' चूक... यानंतर तुझ्यामुळे... फक्त तुझ्या हट्टामुळे... मी ज्या गुन्हेगारी जगतात जाणार आहे ... त्यासाठी मला एक पात्रता लागणार आहे... विचार कोणती? ... कमीत कमी एक खुन... आणि ती मी आता पुर्ण करणार आहे'' अतूल म्हणाला आणि त्याने पटकन बंदूकीचा ट्रीगर दाबला.

एक मोठा आवाज आला आणि अतूलच्या हातात असलेल्या बंदूकीचा एखाद्या बॉम्बप्रमाणे विस्फोट झाला. अतुलच्या शरीराचे चिथडे चिथडे होवून चारी बाजुस उडाले होते. विवेक आपला बचाव करीत मागे झेपावला होता. तरीही अतूलच्या शरीरातल्या रक्ताचे शिंतोडे कारवर, आणि आजुबाजुला उडून विवेकच्या अंगावरही उडाले होते. त्याचे सर्व कपडे आणि शरीर अतूलच्या रक्ताने माखलं होतं.

थोड्या वेळाने विवेक उठून उभा राहाला. त्याने एक नजर अतूलच्या खाली पडलेल्या छिन्नविछिन्न मृत देहाकडे टाकली.

तरीही मी त्याला सांगण्याचा प्रयत्न केला होता की ती बंदूक नसून बॉम्ब आहे...

पण तो मानलाच नाही ... त्यात माझा काय दोष...

विवेक आपल्या मनाची समजूत घालत होता.

शेवटी काय... की पराई नार ... और पराये हथीयारसे आदमीको बचना चाहिए...

विवेकच्या मनात येवून गेले.


अंजली आपल्या ऑफीसमधे आपल्या कामात व्यस्त होती. तिने नेहमीप्रमाने आल्या आल्या आपला कॉम्प्यूटर ऑन करुन ठेवला होता. तेवढ्यात कॉम्प्यूटरवर चाटींगचा बझर वाजला. तिने मॉनिटरवर बघितले. एक मेसेज होता -

'' मिस अंजली ... 50 लाख रुपयांची माझ्यासाठी व्यवस्था कर नाहीतर परिणाम तर तु जाणतेस...'' अंजलीने तो मेसेज वाचला आणि तिच्या अंगावर काटे उभे राहाले.

तेवढ्यात विवेक आणि शरवरी तिच्या कॅबिनमधे शिरले.

'' अंजली चल आज पिक्चरला जावूया...मॉर्निंग शो''

'' विवेक ... इकडे तर बघ... ब्लॅकमेलरचा पुन्हा मेसेज आला आहे'' अंजली त्याचं लक्ष मॉनिटरकडे आकर्षीत करीत म्हणाली.

विवेक कॉम्प्यूटरच्या जवळ जावून बघू लागला. पण शरवरी आपलं हसणं लपवू शकली नाही. ती जोरजोराने हसायला लागली.

'' ए काय झालं?'' अंजली.

'' अगं तो मेसेज आत्ता विवेकने शेजारच्या कॅबिनमधून पाठवला आहे'' शरवरी हसत हसत म्हणाली.

'' पण तो तर आत्ताच इथे आला'' अंजली.

'' अगं नाही ... आम्ही शेजारच्या कॅबिनमधून तो मेसेज पाठवून लागलीच इकडे आलो.

'' यू नॉटी बॉय'' अंजली विवेकवर पेपरवेट उगारत म्हणाली.

आणि मग पेपरवेट टेबलवर ठेवत ती उठली आणि त्याच्यापाशी जावून त्याच्या छातीवर प्रेमाने मारु लागली. विवेकने प्रेमाने तिला आपल्या आगोशात ओढून घेतले.


समाप्त


THE END   





Read Udan ( Please Add Skeep ) ..............

Ch-51 दवाखाना

मोबाईलमधून बंदूकीच्या गोळीचा आवाज आला आणि अंजली घेरी येवून खाली पडली. कंपनीच्या हॉलमधलं आनंदी वातावरण एकदम श्मशानवत शांत झालं. इन्स्पेक्टरने घाई करुन एकदोन जणांच्या मदतीने अंजलीला उचललं. कुणीतरी पटकन फोन करुन ऍम्बूलन्स बोलावली.


अंजली बेडवर पडलेली होती. तिच्या जवळ डॉक्टर उभे होते आणि तिचा बीपी चेक करीत होते. इन्स्पेक्टर, भाटीयाजी, शरवरी आणि अजून एकदोनजन तिच्या आजुबाजुला अस्वस्थतेने उभे होते.

'' डॉक्टर कशी आहे तब्येत?'' शरवरीने विचारले.

'' यांच्यावर मोठा अनपेक्षीत मानसिक आघात झालेला दिसतो आहे की जो त्या पेलू शकल्या नाहीत... अश्या वेळेस थोडा वेळ, थोडा अवधी जावू देणं फार महत्वाचं असतं... सध्या ह्यांना मी झोपेचं इन्जेक्शन दिलं आहे... तोपर्यंत तुम्ही लोक बाहेर बसा... पण यांना शुद्ध आल्याबरोबर यांच्याजवळ कुणीतरी असणं आवश्यक आहे... यांच्या जवळचं कोण आहे?'' डॉक्टरांनी विचारले.

'' मी'' शरवरी म्हणाले.

'' तुम्ही कोण त्यांच्या... बहिण?''

'' नाही मी त्यांची मैत्रीण'' शरवरी म्हणाली.

'' दुसरं कुणी नाही का ... आई वडील?''

शरवरीने इकडे तिकडे पाहालं तेव्हा इन्स्पेक्टर म्हणाले, '' डॉक्टर त्यांच्या जवळच्या नात्यातलं असं कुणीच नाही आहे''

'' बरं ठिक आहे ... असं करा तुम्ही यांच्याजवळच थांबा '' डॉक्टर शरवरीला म्हणाले.

तसंही शरवरीचं तिथून हलण्यास मन तयार नव्हतं. बाकीचे सर्व लोक खोलीतून बाहेर पडले आणि शरवरी तिथेच तिच्या उशाशी बसून राहाली. कितीही नाही म्हटलं तरी शरवरीला आपल्या मैत्रीणीबद्दल आपुलकी वाटत होती. ती जरी तिची बॉस असली तरी तिने कधी तिला बॉससारखी वागणूक दिली नव्हती. आणि खरं म्हणजे अंजलीने तिला एक मैत्रिण म्हणूनच तो तिच्या पीए चा जॉब जॉइन करायला सांगितला होता. शरवरी तिच्या उशाशी बसून तिची शुध्दीवर येण्याची वाट पाहू लागली.


अंजलीला इंजक्शन देवून जवळपास दोन-तिन तास होवून गेले होते. तिच्या रुमच्या बाहेर अजूनही इन्स्पेक्टर, भाटीयाजी आणि इतर बरेच लोक तिची शुध्दीवर येण्याची वाट पाहू लागले होते. शुद्धीवर आल्यावर तिची मानसिक परीस्थिती कशी राहाते यावर बऱ्याच गोष्टी अवलंबून होत्या. खरं म्हणजे तिला आई वडिल असं जवळचं कुणीच नसल्यामुळे तिने विवेकवर आपला जीव पुर्णपणे झोकून दिला होता. आणि तोच या जगातून नाहीसा व्हावा हा तिच्यासाठी खुप मोठा आघात होता. तेवढ्यात एक नर्स लगबगीने बाहेर आली.

'' इन्स्पेक्टर त्यांना शुद्ध आली आहे'' नर्स म्हणाली आणि पुन्हा आत नाहीशी झाली.

सगळे लोक लगबगीने आत गेले.

आत अंजली शरवरीच्या खांद्यावर डोकं ठेवून हमसून हमसून रडत होती. आणि शरवरी तिच्या पाठीवर थोपटून आणि तिच्या डोक्यावर हात फिरवून तिला शक्य होईल तेवढा धीर देत होती. आधी तिला ती वाईट बातमी कळाल्यानंतर तिच्या भावना व्यक्त करण्यास वाव मिळाला नव्हता. ती आपल्या भावनांना व्यक्त करण्याच्या आधीच बेशुद्ध पडली होती. खोलीतलं ते हृदयविदारक दृष्य पाहून इन्स्पेक्टर तिला धीर देण्यासाठी पुढे सरसावू लागले तेव्हा बाजुला उभ्या असलेल्या डॉक्टरांनी त्यांना हातानेच थांबण्याचा इशारा केला. डॉक्टरांचही बरोबर होतं. तिच्या सर्व भावना बाहेर येणं फार आवश्यक होतं. सगळेजण, त्यांना जरी वाईट वाटत होतं तरी शांततेने ते दृष्य पाहत होते.

तेवढ्यात रुमच्या बऱ्याच दूरुन, बाहेरुन, कदाचित दवाखान्याच्या मुख्य दरवाजातून आवाज आला, '' अंजली...''


क्रमश:...   


Read भारतीय कृषि अनुसंधान परिषद | भारतीय...

Ch -50 पासवर्ड

अतूल अजूनही त्या छोट्या छोट्या तुकड्यांपासून तयार झालेली बंदूक हातात घेवून उलटून पुलटून पाहात विवेकच्या भोवती चालत होता. त्याने विवेककडे गालातल्या गालात हसत एक कटाक्ष टाकला. त्याचं हसनं ' अब कैसे आया उट पहाड के निचे' असल्या अर्थाचं होतं. विवेक मुकाट्याने जागच्या जागी उभा होता. त्याच्या भोवती फिरता फिरता अतूलने एक नजर त्याच्या मनगटावर बांधलेल्या घड्याळावर टाकली,

'' अजूनही एक मिनिट शिल्लक आहे''

अतूल आता बोनेटजवळ गेला आणि त्याने तिथे सुरु असलेला मोबाईल उचलून आपल्या कानाला लावला. तिकडून अजूनही, '' हॅलो... अतूल... हॅलो... पासवर्ड काय आहे... लवकर सांग... वेळ संपत आलेला आहे...'' असं ऐकू येत होतं.

'' इन्स्पेक्टर ... एवढी घाई कसली... सांगतो की पासवर्ड'' अतूल म्हणाला आणि त्याने त्याच्या हातातली बंदूक विवेकवर तानली.


इकडे अंजली, इन्स्पेक्टर, भाटीयाजी इन्स्पेक्टरच्या हातातल्या मोबाईलवरचं चालू असलेलं संभाषण कान लावून ऐकत समोर मॉनिटरकडे पाहत होते. मोबाईलवर येणाऱ्या अतूलच्या बोलण्याच्या आवाजावरुन तरी विवेक अडचणीत आल्याचं जाणवत होतं. आणि समोर मॉनीटरवरचा मेसेज -' All the server data and computer Data has been deleted. To recover enter the password' आणि मॉनिटरवर उलटी मोजणी सुरु असलेली टाईम बॉम्बच्या घड्याळासारखी घड्याळ दर्शवत होती - 0 hrs... 2mins... 10secs. आणि अजुनही तिकडून अतूल पासवर्ड सांगायला तयार नव्हता. प्रत्येकाला वेगवेगळी काळजी लागलेली होती. अंजलीला विवेकची. भाटीयाजींना कंपनीची आणि इन्स्पेक्टरांना विवेक आणि कंपनीची. शेवटी कॉम्प्यूटरवरचं घड्याळावर वेळ दिसू लागली - 0 hrs... 0mins... 50secs.

'' वेळ संपत आला आहे... लवकर पासवर्ड सांग'' इन्स्पेक्टर जवळ जवळ ओरडलेच.

'' सांगतो इन्स्पेक्टर... घाई करु नका''

hrs... 0mins... 40secs.

'' आता काय डाटा नष्ट झाल्यावर सांगतोस की काय? '' इन्स्क्टर चिडून म्हणाले.

भाटीयाजींनी त्यांच्या पाठीवर हात ठेवून शांत राहण्याचा इशारा केला. नाही तर अतूल चिडला तर तो पासवर्ड सांगण्यास नकार द्यायचा.

hrs... 0mins... 30secs.

'' प्लीज ... लवकरात लवकर सांग'' इन्स्पेक्टर जणू आता विणवणी करु लागले.

'' त्याला आधी विवेकला सोडून द्या म्हणावं'' अंजली न राहवून ओरडली.

'' आणि विवेकला आधी सोडून द्या''

hrs... 0mins... 20secs.

'' आधी विवेकला सोडून द्यायचं की आधी पासवर्ड सांगायचा? '' तिकडून अतूलने प्रश्न केला.

'' आधी विवेकला सोडून द्या'' अंजली म्हणाली.

तिकडून अतूलचा मोठ्याने हसण्याचा आवाज आला.

hrs... 0mins... 10secs.

'' नाही इन्स्पेक्टर आधी मी पासवर्ड सांगणार आहे...काय कसं?''

'' सांग लवकर ...'' इन्स्पेक्टर

'' हं घ्या पासवर्ड - इलव्ह... ऑल स्मॉल... नो स्पेस इन बिट्विन..''

hrs... 0mins... 3 secs.

समोर कॉम्प्यूटरवर बसलेल्या कर्मचाऱ्याने ताबडतोब पासवर्ड टाईप केला.

hrs... 0mins... 1 secs.

आणि एंटर दाबला.

मॉनिटरवर सुरु असलेलं काऊंटर थांबला आणि मेसेज आला, '' password correct... recovery started''

सगळ्यांनी चहूबाजुला आपली नजर फिरवली. सगळ्या कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरवर तोच मेसेज आला होता - '' password correct... recovery started''

हॉलमधले अंजलीला सोडून सर्वजण एवढे खुश झाले की उस्फुर्तपणे टाळ्या वाजवू लागले. जणू एखादं यान सुखरुपपणे अवकाशात एखाद्या ग्रहावर उतरावं एवढ्या आनंदाने ते टाळ्या वाजवत होते. पण अचानक इन्स्पेक्टरच्या हातात अजुनही सुरु असलेल्या मोबाईलमधून आलेल्या बंदूकीच्या आवाजाने, सगळ्यांचं एकदम टाळ्या वाजवनं बंद झालं आणि हॉलमधे श्मशानवत शांतता पसरली. अंजली तर इतक्या वेळ पासून येणारा सारखा दबाव सहन न करु शकल्याने आणि तो बंदूकीचा आवाज ऐकून विवेकचं काय झालं असेल याच्या नुसत्या कल्पनेने चक्कर येवूनच खाली पडली होती.


एकीकडे अतूल मोबाईलवर बोलत होता आणि दुसऱ्या हातात त्याने विवेकवर बंदूक तानलेली होती. शेवटी त्याने जवळ जवळ 5 सेकंद शिल्लक असतील तेव्हा इन्स्पेक्टरांना पासवर्ड सांगितला होता - '' हं घ्या पासवर्ड - इलव्ह... ऑल स्मॉल... नो स्पेस इन बिट्विन..''

अतूलने आता सुरु असलेला मोबाईल पुन्हा गाडीच्या बोनेटवर ठेवला. आणि तो त्या विवेकडे तानलेल्या बंदूकीचा ट्रीगर दाबू लागला.

'' थांब ... तु फार मोठी चूक करतो आहेस...'' विवेक कसाबसा बोलला.

'' चूक... यानंतर तुझ्यामुळे... फक्त तुझ्या हट्टामुळे... मी ज्या गुन्हेगारी जगतात जाणार आहे ... त्यासाठी मला एक पात्रता लागणार आहे... विचार कोणती? ... कमीत कमी एक खुन... आणि ती मी आता पुर्ण करणार आहे'' अतूल म्हणाला आणि त्याने पटकन बंदूकीचे ट्रीगर दाबले.

एक मोठा आवाज आला आणि बाजुला उभ्या असलेल्या गाडीच्या काचांवर रक्तांचे मोठमोठे शिंतोडे उडाले होते.


क्रमश:...  



Read Kunadali ( Please Add Skeep ) .....

ch - 49 हत्यार

अतूल आता विवेकच्या एकदम पुढ्यात उभा राहून त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून म्हणाला,

'' तुला पासवर्डच पाहिजे ना?''

'' हो ... आणि तो डाटा नष्ट व्हायच्या आधी'' विवेक पुन्हा चिडून त्याला टोमणा मारत म्हणाला.

'' अरे हो... तो डाटा डिलीट झाल्यावर पासवर्डचा काय उपयोग?'' अतूल स्वत:शीच जोरात हसला.

आणि एकदम हसण्याचे थांबून म्हणाला, '' पण आधी तुझ्याजवळचे हत्यार माझ्या स्वाधीन कर''

विवेकने त्याच्याकडे चमकून बघत विचारले, '' हत्यार?... माझ्याजवळ कोणतेच हत्यार नाही .. तुच तर निघतांना माझी झडती घेतली होतीस''

'' मि. विवेक ... मला काय एवढं आंडू पाडूं समजतोस काय रे?... '' अतूल मोबाईल लावत म्हणाला

विवेक काहीच बोलला नाही.

अतूलचा मोबाईल लागला होता आणि तिकडून इन्स्पेक्टर मोबाईलवर होते. '' अतूल पासवर्ड काय आहे?''

'' इन्स्पेक्टर जरा थांबा ... आधी इकडचं एक काम निपटतो आणि मग तुम्हाला पासवर्ड सांगतो'' अतूल फोनमधे म्हणाला आणि त्याने मोबाईल चालू स्थितीमधेच गाडीच्या बोनेटवर ठेवून दिला

'' मी ऐकलं आहे आजकाल तुझी पी एच डी चालली आहे म्हणे'' अतूलने विवेकला विचारले.

तरीही विवेक काहीच बोलला नाही.

'' मला एक समजत नाही, एवढ्या श्रीमंत पोरीला आपल्या जाळ्यात फासल्यानंतर तुला पिएचडी ची गरजच काय उरते?'' अतूलने पुढे विचारले.

विवेक काहीच बोलायला तयार नव्हता, किंबहूना तो बोलण्याच्या मन:स्थितीत नव्हता.

'' तुझ्या पी एच डी चा विषय काय आहे?'' अतूलने एकदम गंभिर होवून विचारले.

विवेक त्याच्या या असबंध प्रश्नास काहीच उत्तर देण्यास तयार नव्हता.

'' तुझ्या पी एच डी चा विषय काय आहे?'' अतूलने आता करड्या आवाजात विचारले.

विवेकने आधी त्याच्या डोळ्यात बघितले. तो या प्रश्नाबद्दल सिरीयस दिसत होता.

'' अनकन्व्हेन्शनल वेपन्स'' विवेकने उडवित उत्तर दिल्यासारखे दिले.

'' अनकन्व्हेन्शनल वेपन्स ... हूं ... तुझे जोडे खालून दाखव'' अतूलने मागणी केली.

विवेकला त्याच्या प्रश्नाचा उद्देश आता कळला होता. त्याला अजुनही त्याच्याजवळ काहीतरी हत्यार आहे याची शाश्वती दिसत होती. विवेकने आपला उजवा जोडा तसाच पायात असतांनाच उलटा करु दाखविला. अतूलने निरखून बघितले. तिथे काही असल्याची चिन्ह दिसत नव्हती.

'' आता डावा '' अतूलने पुन्हा फरमान सोडले.

विवेकने थोडी अनिच्छा दाखवली.

'' कम ऑन क्वीक'' अतूल ओरडला.

विवेकने डावा जोडाही उलटा करुन दाखविला. अतूलने निरखून बघितले. तिथेही काहीच नव्हते. आतामात्र अतूल विचारात पडला. त्याला विवेकजवळ काहीतरी हत्यार आहे याची पुर्ण खात्री होती.

'' थांब ... हात वर कर...'' अतूल त्त्याच्या जवळ जात म्हणाला.

विवेकने दोन्ही हात वर केले. आणि अतूल त्याच्या खिशातलं सामान काढून बोनेटवर ठेवू लागला. आधी पॅन्टच्या खिशातलं आणि मग शर्टच्या खिशातलं सगळं सामान काढून अतूलने गाडीच्या बोनेटवर ठेवलं.

त्या सामानात काही लोखंडाचे छर्र्याच्या आकाराचे बारीक बारीक तुकडे होते. अतूल त्या तुकड्यांकडे बारकाईने पाहत म्हणाला, '' हे काय आहे?''

'' काही नाही .. माझ्या रिसर्चचं सामान आहे'' विवेक म्हणाला.

'' अच्छा!'' अतूल अविश्वासाने म्हणाला.

अतूल आता ते सगळे तूकडे एक एक करत निरखून पाहू लागला. त्या सगळ्या तुकड्यात त्याला एक तुकडा जरा वेगळा वाटला. तो त्याने उचलला आणि तो त्याला अजुन काळजीपुर्वक निरखून पाहू लागला. त्या तुकड्याच्या एका बाजुला लाल बटनासारखं काहीतरी होतं. त्याकडे विवेकचं लक्ष आकर्षीत अतूल म्हणाला,

'' हे काय आहे असं?''

विवेक काहीच बोलला नाही. अतूलने तो तूकडा आलटून पालटून पाहत ते लाल बटन दाबलं. आणि काय आश्चर्य गाडीच्या बोनेटवर ठेवलेल्या सर्व तूकड्यांमधे आता हालचाल दिसू लागली. आणि ते एखाद्या चुंबकासारखे एकमेकांना चिकटाला लागले. जेव्हा सगळे तुकडे चुंबकाप्रमाणे एक दुसऱ्यांना चिकटले. त्यातून एक बंदूकीसारख्या आकाराची वस्तू तयार झाली.

'' अच्छा तर हे असं आहे?...'' अतूल अविश्वासाने म्हणाला, "' माझा अंदाज कधीच चुकत नाही... मला माहित होतं तुझ्याजवळ काही ना काही हत्यार असायलाच पाहिजे ''

अतूलने ती बंदूक उचलून उलटून पुलटून बघितली.

'' स्मार्ट व्हेरी स्मार्ट... विवेक यू आर जिनियस ... बट ओन्ली इंटॆलेक्चूअली ... नॉट प्रोफेशन्ली'' अतूल गालातल्या गालात हसत म्हणाला.


क्रमश:...



Read Love Stori ( Please Add Skeep )...........

ch-48 अब्जावधी रुपयाचं नुकसान

कंपनीचे मॅनेजींग डायरेक्टर भाटीयाजी, इन्स्पेक्टर कंवलजित आणि अंजली अजूनही अस्वस्थतेने कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरकडे बघत होते. मॉनिटरवर अजूनही तोच मेसेज ब्लींक होत होता. - ' All the server data and computer Data has been deleted. To recover enter the password' पण मॉनिटरवर उलटी मोजणी सुरु असलेली टाईम बॉम्बच्या घड्याळासारखी घड्याळ मात्र दर्शवत होती - 0 hrs... 20mins... 20secs.

घड्याळामधे दिसणाऱ्या शुन्य तास या बाबीने सर्वांमधे एक अस्वस्थता, एक भिती पसरवलेली होती.

'' आता तर फक्त 20 मिनीटच शिल्लक आहेत... अजून पर्यंत त्याचा फोन कसा आला नाही'' अंजली म्हणाली.

ती उघडपण दाखवित नसली तरी अंजलीला त्या कंपनीच्या अस्तित्वापेक्षा विवेकची जास्त काळजी होती. इन्स्पेक्टर कंवलजितने अंजलीच्या खांद्यावर धीराचा हात ठेवीत म्हटले, '' धीर धर... फोन येईलच एवढ्यात''

'' पण त्याचा फोन जर आला नाही तर आमच्या कंपनीचं काय होईल?'' भाटीयाजी काळजीच्या सुरात म्हणाले. हा त्यांनी विचारलेला प्रश्न, प्रश्नापेक्षा त्यांची काळजी दर्शवित होता त्यामुळे त्यांच्या त्या प्रश्नाला उत्तर देण्याच्या भानगडीत कुणी पडले नाही. आणि देणार तरी काय उत्तर देणार? तेवढ्यात कंपनीचे चार पाच कर्मचारी तिथे घाई घाईने आले.

'' काय झालं घेतला का बॅक अप'' भाटीयाजींनी त्यांन अधीरपणे विचारले.

'' नाही सर ... त्याने प्रोग्रॅम असा काही लिहिला आहे की सर्व नेटवर्कची वाहतूक बंद करुन टाकली आहे'' त्यातला एक कर्मचारी म्हणाला.

'' साला हे कॉम्प्यूटर म्हणजे जेवढं सोईचं आहे तेवढच घातकही आहे'' भाटीयाजी चिडून म्हणाले.

भाटीयांच्या चिडण्याचे कारणही तसेच होते. त्या नेटवर्कमधे सॉफ्टवेअरच्या स्वरुपात त्या कंपनीच्या क्लायंट्सचे अब्जावधी रुपए अडकलेले होते. आणि तो सर्व डाटा डीलीट झाला तर अब्जावधी रुपए पाण्यात जाणार. ती कंपनी ते सॉफ्टवेअर पुन्हा डेव्हलप करु शकत नव्हती असं नाही. पण ते सॉफ्टवेअर डेव्हलप करण्यासाठी लागणारा वेळ आणि कंपनीच्या लाखो कर्मचाऱ्यांची मेहनत पाण्यात जाणार होती. आणि डिलेव्हरी वेळेवर न दिल्यामुळे कंपनीचे नाव खराब होवून काही ऑर्डर्स कॅन्सलही झाल्या असत्या कदाचित. इन्स्पेक्टर कंवलजितची भाटीयाजींनाही धीर देण्याची इच्छा झाली पण हिंम्मत झाली नाही. कारण आता त्यांना स्वत:लाही अतूलचा फोन येईल की नाही याची शंका आणि काळजी वाटत होती.

'' कॅन समबडी ट्राय ऑन द मोबाईल'' एका कर्मचाऱ्याने सुचवले.

'' मी मघापासनं ट्राय करते आहे... पण 'स्विच्ड ऑफ'चाच मेसेज येतो आहे'' अंजली म्हणाली.

कारण तो विवेकने हल्लीच घेतलेला मोबाईल होता आणि त्याचा नंबर अंजलीजवळ होता.


अतूल गाडी चालवित होता आणि त्याच्या बाजुलाच विवेक बसला होता. इतका वेळ पासून दोघंही शांतच होते. अतूल वेडी वाकडी वळने घेत गाडी चालवत होता आणि विवेक नुसता रस्त्यावर तो कुठे गाडी घेतो आहे आणि त्याची कुठे पळून जायची मनिषा आहे हे समजून घेण्याचा प्रयत्न करीत होता. तसा मधे मधे अतूल विवेकला रस्ता विचारीत होता पण जेवढा अतूल अनभिज्ञ होता तेवढाच विवेकही होता. आणि जेव्हा त्याच्या हे लक्षात आले त्याच्या चेहऱ्यावर एक हसू उमटले आणि त्याने त्याला रस्ता विचारणेही बंद केले. विवेकला रस्ता माहित नसने ही अतूलसाठी फायद्याचीच बाब होती. तेवढ्यात अतूलने मुख्य रस्त्यावरुन आपली गाडी एका निर्जन भागात वळवली.

'' इकडे कुठे घेतो आहेस... तिथून मोबाईलचा सिग्नल मिळणार नाही कदाचित '' विवेक म्हणाला.

अतूल नुसता त्याच्याकडे पाहून गूढपणे हसला. बरीच आडवी तिडवी वळने घेतल्यानंतर अचानक अतूलने करकचून ब्रेक दाबून आपली गाडी थांबवली आणि तो गाडीतून उतरला. विवेकही गाडीतून उतरुन सरळ डीकीकडे गेला. डीकी उघडून प्रथम त्याने मोबाईल बाहेर काढून स्वीच ऑन करुन पाहाला. मोबाईलवर येणारे सिग्नल्स पाहून तो सुटकेचा एक सुस्कारा सोडत म्हणाला, '' सिग्नल्स तर येत आहेत''

अतूल चालत गाडीच्या दुसऱ्या बाजुकडून विवेकच्या जवळ आला.

'' हं आता त्यांना पासवर्ड सांग'' विवेक मोबाईल त्याच्याजवळ देत म्हणाला.

'' अरे सांगूकी ... एवढी घाई कसली'' अतूल खांदे उडवत बेफिकीरपणे म्हणाला.

'' नाही ,... आता फक्त दहा मिनिटे राहालेले आहेत''

विवेक अतूलवर जाम चिडला होता. पण तो मनावर नियंत्रण करीत जेवढं शक्य होईल तेवढं शांत राहण्याचा प्रयत्न करीत होता. कारण काम शांततेनेच पार पडणार होतं.

'' दहा मिनिटं ... कॉम्प्यूटर साठी खुप आहेत... तुझ्या माहितीसाठी म्हणून सांगतो ... कॉम्प्यूटरमधे वेळ नॅनोसेकंदमधे मोजल्या जातो'' अतूल म्हणाला.

विवेकला त्याच्याकडून कॉम्प्यूटरबद्दल ज्ञान घेण्याची बिलकुल इच्छा नव्हती. आणि अशा वेळी त्याच्या अशा गोष्टी ऐकून विवेक पुरता चिडला होता.

'' कॉम्प्यूटसाठी दहा मिनीटं खुप असतील पण माझ्यासाठी नाहीत'' विवेक चिडून म्हणाला.

'' हो तेही आहे म्हणा'' अतूल त्याच्या जवळ येत म्हणाला.


क्रमश:...


Read Children Storis ( Please Add Skeep 0) ....

ch-47 गुड मूव्ह

एवढ्या मोठ्या कंपनीचं भवितव्य धोक्यात होतं त्यामुळे इन्स्पेक्टरांना अतूलचं सगळंकाही ऐकून घेण्याशिवाय पर्याय नव्हता. आणि भवितव्य म्हणजे किती नुकसान किती तोटा हे भाटीयाजींच्या घामाजलेल्या चेहऱ्यावर दिसत होतं. तसे भाटीयाजी म्हणजे जाडजूड आणि गेंड्याच्या कातडीचे इसम. आणि त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि सर्वांगावर घाम सुटावा म्हणजे कंपनीचं अस्तित्वचं पणाला लागलं होतं हे स्पष्ट होतं. अतूलने सांगितल्याप्रमाणे विवेकही त्याच्यासोबत त्याला या जागेपासून खुप दूर सोडून देण्यास तयार झाला होता. त्यामुळे त्याच्यासोबत कोण जाणार हा एक मोठा प्रश्न सुटला होता. कारण त्याच्यासोबत एकटं जाणं म्हणजे स्वत:चा जीव धोक्यात घालण्याइतपत रिस्की होतं आणि तो कुणाला त्याच्यासोबत एखांद हत्यार घेवून येवू देईल एवढा मुर्ख नव्हता. पण विवेकला त्याच्यासोबत एकटं पाठविण्यास अंजलीचा जिव तयार होईना. ती तशी म्हणाली काही नाही पण तिच्या चेहऱ्यावर सर्वकाही दिसत होतं. एकीकडे भाटीयाजींची कंपनी तिच्यामुळेच धोक्यात आली होती आणि तिनेच विवेकला पाठविण्यास नकार द्यावा हे तिला बरं दिसत नव्हतं. अतुलला फास लावून पकडण्याच्या सर्व नियोजनात भाटीयाजींचा सिंहाचा वाटा होता. आणि त्यांना त्या गोष्टीच्या धोक्याची कल्पना असूनही तिला पुरेपुर सहकार्य केलं होतं. मग आता त्यांची कंपनी धोक्यात आली असतांना पाठ फिरवणं तिला पटण्यासारखं नव्हतं.

विवेकनें अंजलीला मिठीत घेवून थोपटून म्हटले.

'' डोन्ट वरी... आय वुल बी फाईन''

अंजली काहीच बोलली नाही, पण शेवटी हृदयावर दगड ठेवून ती त्याला जावू देण्यास तयार झाली.

इन्स्पेक्टर कंवलजितनेही अंजलीला धीर देण्याचा प्रयत्न केला.

भाटीयाजी, अंजली, विवेक आणि इन्स्पेक्टर कंवलजित स्टेजवरुन निघून गेल्यानंतर हॉलमधे जमलेल्या सर्व लोकांना शांततेने बाहेर काढण्याचे काम ऍन्करने काही पोलिसांच्या मदतीने चोख बजावले होते. आता कंपनीच्या आवारात पुलिस, कंपनीचे लोक, विवेक, अंजली आणि तो गुन्हेगार यांच्याव्यतिरिक्त कुणी नव्हते. काही लोकांना या प्रकाराची थोडीबहूत कुणकुण लागली होती ते पोलिसांच्या भितीमुळे आवाराच्या बाहेरुन इकडे तिकडे दडून कंपनीच्या आवाराकडे पाहत होते. आणि तेही लोक बोटावर मोजण्याइतकेच होते. म्हणून आता गुन्हेगाराला किंवा त्याच्या मागण्या हाताळतांना इन्स्पेक्टर कंवलजितला फारसा त्रास होत नव्हता. जर लोक अजुनही आवारात किंवा हॉलमधे असते तर कदाचित या गुन्हेगारापेक्षा त्या लोकांना आवाक्यात ठेवणं फार कठीन गेलं असतं.

शेवटी अतूलला त्याच्या मागणीनुसार कुठेतरी दुर नेऊन सोडण्याचे ठरले. सगळेजण कंपनीच्या बिल्डींगच्या बाहेर आवारात आले. आवारात पोलिसांच्या आणि बऱ्याच इतर गाड्या होत्या. अतूलने तिथे ठेवलेल्या पाच सहा गाड्यांकडे न्याहाळून पाहाले. आणि त्यातली एक गाडी पक्की करीत तो त्या गाडीजवळ गेला.

'' ही गाडी कुणाची आहे?'' अतूलने विचारले.

ती एका कंपनीच्या कर्मचाऱ्याची गाडी होती. तो कर्मचारी भितभीतच समोर येत म्हणाला, '' माझी आहे''

'' चाबी दे '' अतूलने फरमान सोडले.

भाटीयाजींनी त्या कर्मचाऱ्याकडे पाहात डोळ्यानेच त्याला तसे करण्यास सांगितले. त्या कर्मचाऱ्याने चूपचाप आपल्या पॅन्टच्या खिशातून चाबी काढत अतूलच्या हातावर ठेवली.

'' आम्ही या गाडीने जाणार'' अतूलने जाहिर केले.

विवेकने एक करडी नजर अतूलवर टाकीत म्हटले, '' आधी तुझा मोबाईल इकडे आण''

अतूलने काही वेळ विचार केला आणि आपला मोबाईल काढून विवेकजवळ देत म्हणाला, '' गुड मुव्ह''

विवेकने तो मोबाईल घेवून इन्स्पेक्टर जवळ दिला.

'' आता तुझा मोबाईल आण इकडे'' अतूल म्हणाला.

विवेकने आपला मोबाईल काढून अतूलजवळ दिला. अतूलने गाडीची डीक्की उघडली आणि तो मोबाईल डिक्कीत टाकला. पण नंतर त्याला काय वाटले कुणास ठाऊक त्याने तो मोबाईल पुन्हा डीक्कीतून बाहेर काढला आणि त्या मोबाईलला ऑफ करुन त्या डिक्कीत टाकले.

'' गुड मुव्ह'' आता विवेकची म्हणायची पाळी होती.

अतूल त्याच्याकडे पाहून गालातल्या गालात धूर्तपणे हसत म्हणाला, '' हं आता सर्व ठिक आहे''

'' हू विल ड्राईव्ह द व्हेईकल'' विवेक गाडीकडे जात म्हणाला.

'' ऑफ कोर्स मी'' अतूल म्हणाला आणि गाडीच्या ड्राईव्हींग सिटकडे जावू लागला.

मग अचानक अतूल मधेच थांबत म्हणाला, ''वेट'

विवेक जागच्या जागी थांबला. अतूल गालातल्या गालात हसत विवेकजवळ गेला आणि त्याने त्याची पुर्ण खालून वरपर्यंत चाचपडून तपासणी केली.

'' हं आता ठिक आहे'' अतूल ड्रायव्हींग सिटकडे जावू लागला तसा विवेक म्हणाला.

'' वेट... दॅट अप्लाईज टू यू टू''

विवेकही अतूलजवळ गेला आणि त्यानेही त्याची खालून वरपर्यंत चाचपडून तलाशी घेतली.

'' हं आता ठिक आहे'' विवेक म्हणाला आणि गाडीकडे जावू लागला तसा अतूल इन्स्पेक्टरकडे पाहत म्हणाला.

'' नाही अजुन सर्व ठिक नाही ... ''

इन्सपेक्टर काही न बोलता अतूलकडे पाहू लागला.

'' इन्स्पेक्टर जर मला कोणत्याही क्षणी लक्षात आले की आमचा पाठलाग होत आहे किंवा आमची माहिती दुसरीकडे पुरवली जात आहे... तर लक्षात ठेवा... मी पासवर्ड तर देईन ... पण तो चुकिचा असेल... आणि जो दिल्याबरोबर तुमच्या कंपनीचा संपुर्ण डाटा ताबडतोब नष्ट होईल... समजलं'' अतूल करड्या आवाजात म्हणाला.

'' डोन्ट वरी यू विल नॉटबी ... फालोड... प्रोव्हायडेड यू गिव्ह अस द करेक्ट पासवर्ड...'' इन्स्पेक्टर म्हणाला.

'' दट्स लाईक अ गुड बॉय'' अतूल गाडीच्या ड्रायव्हीग सिटवर बसत म्हणाला.

अतूलने गाडी सुरु करुन विवेककडे करड्या नजरेने बघितले. विवेक त्याच्या बाजुच्या सिटवर चुपचाप जावून बसला आणि अंजलीकडे पाहत त्याने दार ओढून घेतले.

अतूलने गाडी रेस केली आणि भन्नाट वेगाने कंपनीच्या आवाराच्या बाहेर घेवून रस्त्यावर दौडवली.


क्रमश:...  



Read agriculture ( Please Add Skeep ) .....................

ch-46 इ-टेररीझम

कंपनीच्या त्या माणसाने कंपनीच्या मॅनेजींग डायरेक्टरच्या कानात काहीतरी सांगून पुर्ण सभेचा नुरच पालटून टाकला होता. डायसवरुन खाली उतरुन कंपनीचे मॅनेजिंग डायरेक्टर भाटीयाची तडक आपल्या कॅबिनमधे गेले. भाटीयाजींना ते अंतर जणू फार फार दूर वाटत होते. डायसच्या पायऱ्या उतरुन आणि त्यांच्या ऑफीसच्या पायऱ्या चढून प्रथमच त्यांना थकल्यासारखे जाणवत होते. त्यांच्या मागे इन्स्पेक्टर कंवलजित आणि सर्वात मागे असमंजसपणे चालणारे अंजली आणि विवेक. सर्वजण जेव्हा भाटीयाजींच्या कॅबिनमधे शिरले तेव्हा तिथे आधीच काही लोकांनी एका कॉम्प्यूटरभोवती गर्दी केली होती. भाटीयाजीही त्या गर्दीत सामिल झाले आणि कॉम्प्यूटरच्या सुरु असलेल्या मॉनिटरकडे आश्चर्याने पाहू लागले. अंजली आणि विवेकने जेव्हा त्या गर्दीत घुसून मॉनिटरकडे बघितले. तेव्हा कुठे त्यांच्यासमोर पुर्ण चित्र स्पष्ट झाले होते. त्यांच्या मनात उठणाऱ्या नाना शंका क्षणात नाहीशा होवून ती जागा आता चिंता आणि काळजीने घेतली होती. मॉनिटरवर एक ब्लींक होणारा मेसेज दिसत होता - All the server data and computer Data has been deleted. To recover enter the password' आणि मॉनिटरवर एक उलटी मोजणी सुरु असलेली टाईम बॉम्बच्या घड्याळासारखी एक घड्याळ दिसत होती. - 5hrs... 10mins... 26secs

"" ओ माय गॉड... '' भाटीयाजींच्या आश्चर्याने उघड्या असलेल्या तोंडातून निघाले.

त्यांच्या सर्वांगभर घाम सुटला होता आणि चेहऱ्यावरही घामाचे थेंब दिसू लागले होते. सगळा डाटा जर डीलीट झाला तर होणाऱ्या नुकसानाच्या नुसत्या कल्पनेने आणि विचारानेच ते गांगारुन गेले होते.

'' सर हेच नाही तर कंपनीच्या सगळ्या कांम्प्यूटरवर हा मेसेज आला आहे... '' कंपनीचा एक माणूस म्हणाला आणि सर्वांना एका डॆव्हलपमेंट सेंटरमधे नेत म्हणाला, '' सर जरा इकडेही बघा..''

त्याच्या मागे सर्वजण काहीही न बोलता एखाद्या स्मशानात जावे तसे चालू लागले.

डेव्हलपमेंट सेंटर म्हणजे एक मोठा हॉल होता आणि तिथे छोटे छोटे क्यूबिकल्स करुन प्रत्येक डेव्हलपर्सवर निगराणीही ठेवता यावी आणि प्रत्येकाला प्रायव्हसीही मिळावी अशी व्यवस्था केली होती. तिथे सर्व कॉम्प्यूटरचे मॉनिटर्स सुरु होते आणि सर्व मॉनिटरवर एकच मेसेज होता - All the server data and computer Data has been deleted. To recover enter the password'

आणि इथेही सर्व कॉम्प्यूटर्सवर उलटी गिनती सुरु होती.

5hrs... 3 mins... 2 secs

'' खरोखरचं गुन्हेगार जाता जाता आपला शेवटचा डाव खेळून गेला आहे'' विवेक म्हणाला.

'' इट्स अ टीपीकल एक्सांपल ऑफ ईटेररीझम'' अंजली म्हणाली.

'' आमच्या तर कंपनीचच अस्तित्व धोक्यात आलं आहे'' भाटीयाजी आपल्या चेहऱ्यावरचा घाम पुसत म्हणाले.

'' तुम्ही काळजी करु नका ... पासवर्ड गुन्हेगाराकडून कसा काढायचा ते आमचं काम'' इन्स्पेक्टर म्हणाले.

तेवढ्यात दोन पोलिस बेड्या घातलेल्या अतूलला तिथे घेवून आले. इन्स्पेक्टरने प्रकरणाची कल्पना येताच त्याला परत तिथे आणण्यासाठी त्यांच्या साथीदारांना आधीच वायरलेसवरुन सांगितलं होतं. अतूल हळू हळू मस्तावलेल्या चालीत चालत होता आणि गालातल्या गालात मंद मंद हसत होता.

'' पासवर्ड काय आहे?...'' इन्स्पेक्टरने त्याला करड्या आवाजात विचारले.

इन्स्पेक्टरने 'साम दाम दंड भेद' पैकी प्रथम दंड या प्रकाराचा वापर करण्याचे ठरविलेले दिसत होते.

'' घाई काय आहे... आधी माझी बेडी काढा... अजून 5 तास शिल्लक आहेत'' अतूल शांतपणे हसत हसत म्हणाला.

इन्स्पेक्टर रागाने त्याच्या अंगावर धावले तसा अतूल चहऱ्यावर कसलीही भिती न दाखविता तसाच तिथे उभा राहात शांतपणे म्हणाला, ' अं हं... इस्न्पेक्टर ही चूक करु नका... अशी चूक कराल तर मी पासवर्ड तर देईन पण तो पासवर्ड दिल्यानंतर ... तुमच्याजवळ 5 तास आहेत तेही राहणार नाहीत... सगळा डाटा तो पासवर्ड दिल्याबरोबर ताबडतोब नाहिसा होईल...''

इन्स्पेक्टरने त्याच्यावर उगारलेला आपला हात आवरता घेतला. त्यांना जाणवलंकी त्याच्या बोलण्यात तथ्य होतं.

'' काढा माझी बेडी'' अतूल पुन्हा म्हणाला.

इन्स्पेक्टरने त्याला घेवून आलेल्या पोलिसाला खुनावले. त्यांनी इशारा मिळताच चूपचाप त्याची बेडी उघडली. अतूलने आपली मोकळी झालेली मनगटं एका मागोमाग एक दुसऱ्या हातात घेवून फिरवली आणि तो आपले दोन्हीही हात मागे घेवून आपल्याला मिळालेलं स्वातंत्र्य व्यक्त करीत आळस देत म्हणाला.

'' हं आता कसं... आता कसं मोकळं मोकळं वाटतंय''

'' पासवर्ड काय आहे?'' पुन्हा इन्स्पेक्टरचा करडा आवाज घुमला.

'' इन्स्पेक्टर तुम्हाला वाटतं मी इतक्या सहजा सहजी आणि इतक्या लवकर तुम्हाला पासवर्ड सांगीन?'' अतूल शांततेने इन्स्पेक्टरच्या डोळ्याला डोळे भिडवित म्हणाला.

'' मग तुला काय पाहिजे आहे?'' इन्स्पेक्टरने आपला आवाज अजुनही कडक ठेवीत त्याला विचारले.

'' बस काही नाही ... फक्त माझ्या सुटकेची व्यवस्था.. '' अतूल म्हणाला.

'' म्हणजे?'' इतका वेळ शांत असलेला विवेक पहिल्यांदाच बोलला.

'' अरे हो... बरं झालं तु बोलला... तुला माझ्या बरोबर यावं लागेल... मला इथून दूर ... जिथे हे पुन्हा पोहोचू शकणार नाहीत याची जबाबदारी तुझी... आणि मग तिथून मी यांना मोबाईलवर तो पासवर्ड कळविन ... '' अतूल म्हणाला.

'' आम्हाला काय मुर्ख समजतोस की काय?'' इन्स्पेक्टर पुन्हा करड्या आवाजात म्हणाला.

'' इन्स्पेक्टर ही वेळ आता कोण मुर्ख आहे कींवा बनणार आहे हे ठरवण्याची नाही आहे... थोडक्यात यू डोन्ट हॅव चॉईस... तुम्हाला मी सांगितल्याप्रमाणे करण्यावाचून दुसरा मार्ग नाही'' अतूल म्हणाला.

इन्स्पेक्टरने आलटून पालटून एकदा विवेककडे तर नंतर अतूलकडॆ बघितले.

'' ठिक आहे'' विवेक निश्चयाने म्हणाला.


क्रमश: ..  



Read Marathi News ( Please Add Skeep ) ..................

ch-45 शेवटचा डाव

... इन्स्पेक्टरची पुर्ण हकिकत सांगुन झाली होती. स्टेजवर इन्स्पेक्टर कंवलजित, अंजली, नेट सेक्यूराचे डायरेक्टर आणि ऍन्कर उभे होते. पुर्ण हकिकत सांगुन झाली तरीही लोक अजूनही स्तब्धच होते. हॉलमधे जणू श्मशानवत शांतता पसरलेली होती. तेवढ्यात अंजलीला हॉलच्या मागच्या बाजुला विवेक उभा असलेला दिसला. अंजलीने हात हलवून त्याला स्टेजवर बोलावून घेतले. विवेकही जवळ जवळ धावतच स्टेजवर गेला. अंजलीने त्याचा हात हातात घेवून त्याला आपल्या जवळ उभे केले. आतापर्यंत जे सर्व लोक शांत होते ते टाळ्या वाजवू लागले. आणि टाळ्याही इतक्या की ते थांबायला तयार नव्हते.

अजूनही विवेकचा हात अंजलीच्या हातात घट्ट पकडलेला होता. अंजलीने दुसरा हात दाखवून लोकांना शांत राहण्याचा इशारा केला आणि ती माईक हातात घेवून बोलू लागली -

'' आमचं प्रेम... किंवा इ - प्रेम म्हणायला काही हरकत नाही ... वाटलं होतं कमीत कमी यात तरी अडथळे येणार नाहीत.. पण असं दिसतं की प्रेमाच्या वाट्याला नेहमी अडथळे हे वाढून ठेवलेलेच असतात...''

अंजलीने हॉलमधे सभोवार आपली नजर फिरवली आणि ती विवेकचा हात अजून घट्ट पकडीत पुढे म्हणाली, '' ... पण काहीही असो ... शेवटी प्रेमाचाच विजय होतो हे मात्र खरं''

लोकांनी टाळ्या वाजवित पुन्हा सगळा हॉल जणू डोक्यावर घेतला होता.

आता विवेकने माईक हातात घेतला आणि लोकांना शांत राहण्याचा इशारा करीत तो म्हणाला,

"" आमच्या दोघांच्या प्रेमकहानीवरुन तुम्ही मात्र एक धडा नक्कीच घेवू शकता की... '' एक क्षण स्तब्ध राहून तो पुढे म्हणाला, '' की वाईटाचा अंत शेवटी वाईटातच होतो...''

पुन्हा लोकांनी टाळ्या वाजवून त्याच्या म्हणण्याला जणू दूजोरा दिला. तेवढ्यात एक कंपनीचा माणूस स्टेजच्या मागच्या बाजूने स्टेजवर आला. त्याची शोधक नजर स्टेजवर कुणाला तरी शोधत होती. शेवटी त्याला कंपनीचे मॅनेजिंग डायरेक्टर भाटीयाजी दिसताच तो त्यांच्याजवळ गेला आणि त्यांच्या कानात काहीतरी सांगू लागला. तो जे काही सांगत होता ते ऐकून भाटीयाजींच्या चेहऱ्यावर अचानक गोंधळलेले, आश्चर्ययूक्त भितीचे भाव पसरले होते. त्यांच्या चेहऱ्यावरचे ते भाव पाहून स्टेजवरील इतर लोकांच्या चेहऱ्यावरील भावही बदलले होते. स्टेजवरील आनंदी आणि हलके फुलके वातावरण एकदम तणावपुर्ण झाले होते. त्या कंपनीच्या मानसाचे भाटीयाजींना सगळे सांगून झाल्यानंतर भाटीयाजीने स्टेजवर इकडे तिकडे बघितले आणि ते इन्स्पेक्टर कंवलजितला हेरुन त्यांच्याकडे चालू लागले.

आता भाटीयाजी इन्स्पेक्टरच्या कानात काहीतरी सांगू लागले. इन्स्पेक्टरचीही तिच गत झाली होती. त्यांच्या चेहऱ्यावरही गोंधळलेले, भितीयुक्त आश्चर्याचे भाव पसरले होते. तो पर्यंत अंजली, विवेक आणि तो ऍन्करही इन्स्पेक्टर जवळ येवून उभे राहाले.

'' काय झालं?'' अंजलीने एकदा इन्स्पेक्टरकडे तर दुसऱ्यांदा भाटीयाजीकडे पाहत विचारले.

'' जाता जाता तो आपला शेवटचा डाव चालून गेला'' इन्सपेक्टर म्हणाले.

'' पण झालं तरी काय?'' विवेकने विचारले.

'' जरा स्पष्ट सांगता का?'' अंजलीने भाटीयाजीकडे पाहत विचारले.

'' स्पष्ट सांगायला आता वेळ नाही आहे... चला माझ्या सोबत चला'' भाटीयाजी आता घाई करीत म्हणाले. आणि तरातरा स्टेजच्या मागच्या बाजुने उतरुन त्या कंपनीच्या माणसासोबत आपल्या ऑफीसकडे जावू लागले.

इन्स्पेक्टर, अंजली, आणि विवेकही चुपचाप त्यांच्या मागे चालू लागले. तो ऍन्कर त्यांच्या मागे जावं की नाही ह्या संभ्रमात स्टेजवरच थांबला कारण आतापर्यंत हॉलमधल्या लोकांमधे कुजबुज आणि गोंधळ चालू झाला होता. नक्की काय झाले हे जसे त्या लोकांना माहित करुन घ्यायची उत्कंठा लागली होती. पण जेवढे ते लोक अनभिज्ञ होते तेवढाच तो ऍन्करही अनभिज्ञ होता. पण काय झालं हे माहित करुन घेण्यापेक्षा मोठी जबाबदारी आता त्या ऍन्करवर येवून पडली होती - कसंही करुन त्या लोकांना शांत करुन तिथून हॉलमधून सुखरुप बाहेर काढण्याची.


क्रमश:... 


Read vigyan ( Please Add Skeeep ) .....

Ch-44 गुड न्यूज़

रात्रीची वेळ होती. एका अंधाऱ्या खोलीत अलेक्स कॉम्प्यूटर समोर बसून काहीतरी करीत होता. खोलीत जो काही उजेड होता तो त्या मॉनिटरचाच होता. त्या मॉनिटरच्या प्रकाशात अलेक्सचा राकट चमकता चेहरा अजुनच भयानक दिसत होता. तेवढ्यात दारावर थाप पडली. अलेक्स उठून उभा राहाला,

आले वाटतं बेवडे...

त्याने विचार केला. ही त्याच्या रात्रीच्या मित्रांची यायची वेळ होती. या वेळी ते आणि त्याचे मित्र मिळून मस्त पैकी पित बसत आणि गप्पा करीत बसत. आणि एवढ्यात त्याच्याजवळ पैसे आल्याने त्याच्याकडे येणाऱ्या मित्रांची संख्याही वाढलेली होती.

'' कोण आहे बे?'' असं मस्तीत म्हणत त्याने दार उघडलं.

आणि त्याच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. त्याच्या चेहऱ्यावरच्या मस्तीच्या छटा क्षणात नाहिशा झाल्या होत्या. त्याच्या समोर दारात इन्स्पेक्टर कंवलजीत आणि अजुन पाच सहा पोलिस उभे होते. त्यातले दोन जण ड्रेसमधे नव्हते. तो काही विचार करुन काही हालचाल करणार तेवढ्यात पोलिसांनी जणू त्याच्यावर झडप टाकून आधी त्याला अरेस्ट केले.

'' मी काय केले?'' अलेक्स चेहऱ्यावर निरागसतेचे भाव आणून म्हणाला.

कुणीच काहीही प्रतिक्रिया दिली नाही म्हणून तो पुन्हा म्हणाला,

'' मला का अरेस्ट केलं आहे... काही सांगाल तर?''

तरीही कुणीच काही बोललं नाही.

'' असं तुम्ही काहीही गुन्हा नसतांना कुणाला अटक करु शकत नाही... हा कायद्याने गुन्हा आहे'' तो आवाज चढवून म्हणाला.

तरीही कुणीही काही बोलायला तयार नव्हतं हे पाहून तो चिडून ओरडला,

'' मला का अरेस्ट केल आहे?''

'' कळेल लवकरच कळेल'' इन्सपेक्टरचा एक साथीदार कुत्सीतपणे हळू आवाजात म्हणाला.

आता नुसता खांदा उडवून चेहऱ्यावर येतील तेवढे निरागस भाव आणून अलेक्स नुसता त्यांच्या हालचाली बघू लागला. एक बलदंड पोलीस त्याच्या हातातल्या बेड्यांना धरुन त्याला आत घेवून गेला आणि बाकीचे सर्व पोलीस खोलीची सगळीकडे पसरुन झडती घेवू लागले. त्यातले दोन जण जे ड्रेसमधे नव्हते ते कॉम्प्यूटर एक्सपर्ट होते. त्यांनी ताबडतोब कॉम्प्यूटरचा ताबा घेतला. कॉम्प्यूटर सुरुच असल्यामुळे गुन्हेगाराकडून पासवर्ड मिळविणे किंवा त्या कॉम्प्यूटरचा पासवर्ड ब्रेक करणे हा सगळा भाग टळला होता. पोलिसांची टीम पुर्ण घराची आणि आजुबाजूची झडती घेत जेव्हा कॉम्प्यूटर भोवती जमली, तेव्हा कॉम्प्यूटरवर बसलेलेल्या एक्सपर्टपैकी एकजण इन्स्पेक्टर कंवलजितला म्हणाला,

'' सर यात तर काहीच नाही आहे''

'' घरातही काहीच सापडत नाही आहे'' टीममधील एकजण कुरकुरल्यागत म्हणाला.

'' काही असेल तर सापडेल ना ... मला वाटतं तुम्ही चुकीच्या घरात आले आहात'' अलेक्स मधेच बोलला.

'' व्यवस्थित बघा.. त्याने हार्डडिस्क फॉरमॅट केली असेल तर आपले रिकव्हरी टूल्स रन करा '' इन्सपेक्टर म्हणाले.

'' यस सर'' त्यातला एक कॉम्प्यूटर एक्सपर्ट म्हणाला.


टिममधील काही पोलिस अजुनही घरातील सामान उलटून पुलटून पाहात होते. तेवढ्यात एक पोलिस तिथे इन्स्पेक्टरजवळ एक बॅग घेवून आला. त्याने बॅग उघडली तर आत कपडे होते. त्याने कपडेही बाहेर काढून पाहाले पण आत विषेश असं काहीच नव्हतं.

'' बघा ... घरातला कोपरानकोपरा पिंजून काढा...'' इन्स्पपेक्टर त्यांना निराश झालेलं पाहून त्यांना प्रोत्साहीत करण्याच्या उद्देशाने म्हणाले.

'' यस सर'' तो पोलिस म्हणाला आणि पुन्हा घरात धुंडाळायला लागला.

तेवढ्यात कॉम्प्यूटर एक्स्पर्टचा उत्साहीत स्वर गुंजला '' सर सापडलं ''

सगळेजण आपापली कामे अर्धवट सोडून कॉम्प्यूटर भोवती जमा झाले. आणि ते कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरकडे आशेने पाहू लागले. त्यातल्या सिनियर कॉम्प्यूटर एक्सपर्टने कॉम्प्यूटरवरील एक फाईल ओपन केली. कदाचित त्याने ती रिकव्हरी टूल्स वापरुन रिकव्हर केलेली असावी. ती फाईल म्हणजे ब्लॅकमेलरने पहिल्या मेलमधे अंजलीला पाठविलेला अंजली आणि विवेकच्या प्रणयाचा फोटो होता. इन्सपेक्टरने एक अर्थपुर्ण रागीट नजर बाजुला उभ्या असलेल्या आणि अरेस्ट केलेल्या अलेक्सकडे टाकली. दोघांची नजरा नजर झाली. अलेक्सच्या चेहऱ्यावरचे निरागस भाव केव्हाच उडून गेले होते. त्याने मान खाली घातली. इन्स्पेक्टरने त्याच्या साथीदाराला इशारा करताच तो पोलिस अरेस्ट केलेल्या अलेक्सला बाहेर घेवून गेला. अलेक्स मुकाट्याने काहीही प्रतिकार न करता त्या पोलिसाच्या मागे मागे चालायला लागला.

अलेक्सला त्या पोलिसाने तिथून बाहेर नेताच इन्स्पेक्टर कंवलजितने आपला मोबाईल लावला -

'' अंजली गुड न्यूज... ''


क्रमश:...  


Read Samaj Storis ( Please Add Skeep ) .............

ch-43 चल

सकाळी सकाळी अंजली आपल्या ऑफीसच्या कामात व्यस्त होती. तेवढ्यात शरवरी कॅबिनमधे आली.

'' प्रतियोगीता केव्हा उद्यापासून सुरु होणार आहे ना?'' अंजलीने शरवरीला विचारले.

'' हो'' शरवरीने एक फाईल शोधत उत्तर दिले.

'' किती लोकांचे अप्लीकेशन्स आले आहेत?'' अंजलीने विचारले.

'' जवळपास तिन हजार'' शरवरीने उत्तर दिले.

'' ओ माय गॉड ... इतक्या लोकांतून त्या ब्लॅकमेलरला शोधनं म्हणजे... डोंगर पोखरुन उंदीर काढण्यासारखे आहे... आणि तेही जर त्याने या प्रतियोगीतेत भाग घेतला तर?... नाही?'' अंजली म्हणाली.

'' हो कठिण तर आहेच'' शरवरी एक फाईल घेवून शरवरीच्या समोर येवून बसत म्हणाली.

तेवढ्यात अंजलीचा फोन वाजला. अंजलीने फोन उचलून आपल्या कानाला लावला,

'' अंजली... मी इन्स्पेक्टर कंवलजित बोलतोय..'' तिकडून आवाज आला.

'' मॉर्निंग अंकल....''

'' मॉर्निंग ... तुला माहित असेलच की प्रतियोगितेसाठी 3123 अप्लीकेशन्स आलेले आहेत... त्यात आम्ही जी लेफ्ट हॅन्डेड आणि राईट हॅन्डेड माहिती मागवली होती ... त्यानुसार जे डावखुरे आहेत असे 32 अप्लीकेशन्स वेगळे केले आहेत... त्यातल्या एका मुलाचं हॅन्डरायटींग हुबेहुब मॅच होत आहे... त्याचं नाव आहे अतूल विश्वास... '' तिकडून इन्स्पेक्टरने माहिती पुरवली.

'' गुड व्हेरी गुड... '' अंजली एकदम खुश होत न राहवून म्हणाली, '' थॅंक्यू अंकल... मी तुमच्या उपकाराची परतफेड कशी करु शकेन... मला तर काहीच समजत नाही आहे...'' अंजली आनंदाच्या भरात बोलत होती.

'' इतक्या लवकर इतकं खुश होऊन चालणार नाही ... आता तर फक्त सुरवात झाली आहे... त्याला कायद्याच्या कचाट्यात अटकविण्यासाठी अजुन आपल्याला बरीच कसरत करावी लागणार आहे...'' इन्स्पेक्टर म्हणाले.

'' का? ... आत्ता ताबडतोब आपण त्याला पकडू शकणार नाही?'' अंजलीने निराश होवून विचारले.

'' नाही आत्ताच नाही... पुढे तर ऐक... आम्ही आता सध्या त्याचा फोन टॅप करने सुरु केले आहे.. की जेणेकरुन जर त्याचे अजुन काही साथीदार असतील तर त्यांना आपण पकडू शकू... आणि सगळे पुरावे जमा होताच आपण त्याला अरेस्ट करुया.. '' इन्स्पेक्टर कंवलजित म्हणाले.

अंजलीचं तर रक्त जणू सळसळत होतं. त्या ब्लॅकमेलरला कधी एकदा पकडून त्याला धडा शिकवतो असं तिला झालं होतं. तिला सध्या आपण काहीही करु शकत नाही याचं दु:ख होत होतं.

पण नाही...

आपण काहीतरी करु शकतो...

आपण ही बातमी विवेकला देवू शकतो...

ही बातमी ऐकून तो किती खुश होईल...

तिने तिच्या फोनचा क्रेडल उचलला आणि ती एक फोन नंबर डायल करायला लागली.


पोलिस स्टेशनमधे इन्स्पेक्टर कंवलजितच्या समोर दुसरा एक पोलिस बसलेला होता.

'' सर आम्ही अतुल बिश्वासचे सगळे फोन कॉल्स टॅप केले आहेत... त्यातला हा एक महत्वाचा वाटला..'' तो पोलिस समोर ठेवलेला टेपरेकॉर्डर सुरु करीत इन्स्पेक्टर कंवलजितला म्हणाला.

टेपरेकॉर्डर सुरु झाला आणि त्यातून तो टेप केलेला फोन कॉल ऐकू येवू लागला.-

'' अलेक्स... मला तिथे यायला 7-8 दिवसाचा वेळ लागेल... पैसे सांभाळून ठेवशील... मी आल्यानंतर ते वाटून घेवूया.. '' अतुल म्हणाला.

'' ठिक आहे.. '' अलेक्स म्हणाला.

'' आणि हं... आपल्या कॉम्प्यूटरला पुर्णपणे फॉरमॅट कर... त्यात काहीच शिल्लक राहता कामा नये... ''

'' ठिक आहे... तू इकडची बिलकुल काळजी करु नकोस..''

'' ओके देन ... बाय''

'' बाय .. ''

इन्स्पेक्टर कंवलजितने तो संवाद रिवाईंड करुन पुन्हा पुन्हा ऐकला. आणि मग ते निश्चयाने उभे राहत त्या पुलिसाला म्हणाले,

''चल ''

इन्सपेक्टर जरी एकच शब्द बोलले होते तरी तो तेवढा इशारा त्या पोलीसाला पुरेसा होता. इन्स्पेक्टर पुढे पुढे चालू लागले आणि त्याच्या मागे मागे तो पोलीस.


क्रमश:..    



Read devotional ( Please Add Skeep ) .............

ch-42 क्लूज

सकाळी सकाळी अंजली, विवेक, शरवरी आणि इन्स्पेक्टर कंवलजीत कॉन्फरंन्स रुममधे जमले होते.

'' मी या गोष्टीनेच समधानी आहे की शेवटी ब्लॅकमेलरने विवेकला काहीही इजा न करता सोडून दिले.'' अंजली बऱ्याच वेळ चाललेल्या चर्चेनंतर एक दिर्घ श्वास घेत म्हणाली.

'' पण एक मिनीट'' विवेकने हस्तक्षेप केला.

सर्व जण एकदम गंभीर होवून त्याच्याकडे पाहू लागले.

'' मला वाटतं .... ब्लकमेलरमुळे आपल्याला, मला तुम्हाला अंजलीला सगळ्यांनाच त्रास झालेला आहे... '' विवेक म्हणाला.

'' विवेक... माझे पैसे गेले त्याचं मला बिलकुल दु:ख नाही... तुला काही इजा झाली नाही हे सगळ्यात महत्वाचं'' अंजली मधेच हस्तक्षेप करीत म्हणाली.

इन्स्पेक्टर कंवलजीतही तिच्या समर्थनार्थ काही बोलतील या अपेक्षेने अंजलीने त्यांच्याकडे पाहाले. पण ते काहीच बोलले नाहीत.

'' अंजली गोष्ट फक्त पैशाची नाही आहे... मला तरी वाटतं आपण त्याला असंच सोडून देणं योग्य नाही ... तशी वेळ अजूनही गेलेली नाही... आताही जर आपण त्याला पकडण्याचा प्रयत्न केला तर?...'' विवेकने प्रश्न उपस्थित केला आणि तो इन्सपेक्टरची प्रतिक्रिया आजमवण्यासाठी त्यांच्याकडे पहायला लागला. इन्स्पेक्टरने विचार केल्यागत रुमच्या छताकडे पाहाले आणि ते काही बोलणार एवढ्यात मधेच शरवरी बोलली.

'' पण आपल्याला ना त्यांचं नाव माहित आहे ... ना पता... तो काय करतो .. हेही आपल्याला माहित नाही ... मग आपण त्याला पकडण्याचं जरी ठरवलं तरी पकडणार तरी कसे...'' शरवरीने तिची शंका उपस्थित केली.

अंजलीने शरवरीकडे पाहून जणू तिच्या मुद्याला मुक संमती दर्शवली.

'' इतके दिवस आम्ही त्याला पकडण्याचा प्रयत्न करीत होतो... ते सगळे प्रयत्न अगदीच व्यर्थ गेले असं म्हणता येणार नाही... अजुनही आपल्याजवळ काही क्लूज आहेत... एक तर त्या ब्लॅकमेलरचं हॅंन्ड रायटींग जे आम्हाला सायबर कॅफेतील लॉगबुकमधून मिळालं... दुसरं त्याचे फिंगर प्रिन्टस जे आम्हाला सायबर कॅफेतूनच मिळाले आणि तिसरं... तिसरं म्हणजे हे फोटोग्राफस बघा... '' इन्स्पेक्टर कंवलजीत बोलत होते.

ब्लॅकमेलरला अजुनही पकडण्याची विवेकची मनिषा पाहून इन्स्पेक्टरच्या अंगात जणू स्फुर्ती संचारली होती. ते त्यांच्या जवळचे दोन फोटोग्राफ्स तिथे जमलेल्या लोकांना दाखवून पुढे म्हणाले,

'' हे फोटोग्राफ्स त्या सायबर कॅफेमधील कॉम्प्यूटरचे आहेत जिथे थोड्याच वेळापुर्वी ब्लकमेलर बसलेला होता.. या फोटोग्राफ्सकडे थोडं लक्ष देवून बघा... बघा काही लक्षात येतं का?'' इन्सपेक्टरने ते फोटो सगळ्यांना बघण्यासाठी समोर सरकवले.

सगळ्यांनी ते फोटोग्राफ्स एक एक करुन बघितले. पण कुणालाही त्या फोटोत वावगं असं काहीच दिसत नव्हतं. तेवढ्यात विवेक ते फोटोग्राफ्स बघता बघता गालातल्या गालात हसला.

'' काय झालं?'' अंजलीने विचारले.

'' बघ जरा काळजीपुर्वक बघ ... या फोटोग्राफ्समधे कॉम्प्यूटरचा माऊस कॉम्प्यूटरच्या डाव्या बाजुच्या ऐवजी उजव्या बाजुला दिसतो आहे ...'' विवेक म्हणाला.

'' यस यू आर ऍब्सुलेटली राईट'' इन्स्पेक्टर उत्साहाने म्हणाले.

आता अंजलीही गालातल्या गालात हसू लागली.

'' पण त्याचा अर्थ काय?'' शरवरी अजुनही संभ्रमाने म्हणाली.

''... याचा एकच अर्थ निघू शकतो की ब्लकमेलर हा डावखुरा आहे... '' इन्स्पेक्टर म्हणाले.

'' यस दॅट्स राईट '' आता कुठे शरवरीच्या गालावर हसु फुलले होते.

तेवढ्यात कॉन्फरंस रुममधील फोनची घंटी वाजली. फोन अंजलीच्या शेजारीच होता. तिने फोन उचलला,

'' हॅलो''

'' गुड मॉर्निंग अंजली ... '' तिकडून नेट सेक्यूराचे मॅनेजींग डायरेक्टर मि. भाटीयांचा आवाज आला.

'' गुड मॉर्निंग भाटीयाजी...'' अंजलीने तेवढ्याच उत्साहात त्यांचे स्वागत केले, '' बोला काय म्हणता''

'' आमच्या इथे आम्ही एक नेटवर्किंग सॉफ्टवेअर डेव्हलपमेंट कॉन्टेस्ट ठेवली होती... कॉन्टेस्टचा टॉपीक आहे इथीकल हॅकींग... त्या कॉन्टेस्टचे बक्षिस वितरण तुझ्या हस्ते व्हावे अशी आमची इच्छा आहे... '' तिकडून भाटीयाजी जणू हक्काने म्हणाले.

'' तुम्ही बोलावलं आणि आम्ही येणार नाही असं कधी होईल का भाटीयाजी... मी जरुर येईन... बक्षीस वितरण समारंभ कधी आहे?... '' अंजलीने विचारले.

'' पुर्ण प्रोग्रॅम अजून फायनल व्हायचा आहे... तसं तो समारंभ टेंटीटीव्हली समव्हेअर अराऊंड धीस मंथ असेल... पुर्ण प्रोग्रॅम फायनल होताच तुला तसं सविस्तर कळवलं जाईल ... '' तिकडून भाटीयाजी म्हणाले.

'' नो प्रॉब्लेम''

'' थॅंक्स''

'' मेन्शन नॉट''

'' ओके बाय... सीयू''

'' बाय''

अंजलीने फोन क्रॅडल परत ठेवला आणि तिने तिथे बसलेल्या सर्व लोकांवर एक नजर फिरवली. तिच्या चेहऱ्यावर पुन्हा एकदा हास्य झळकु लागले.

'' माझ्या डोक्यात एक कल्पना आली आहे... आत्ता नेट सेक्यूराचे मॅनेजींग डायरेक्टर मि. भाटीयाजींचा फोन होता... इथीकल हॅकींगवर ते एक सॉफ्टवेअर डेव्हलपमेंट प्रतियोतिता घेत आहेत... मला खात्री आहे की जर या प्रतियोगितेचा प्रचार मोठ्या प्रमाणावर केला गेला आणि या प्रतियोगितेच्या विजेत्यास मोठमोठे बक्षिस ठेवले ... तर तो ब्लॅकमेलर या प्रतियोगीतेत नक्कीच सहभागी होईल...'' अंजली म्हणाली.

'' पण तु हे सगळं एवढ्या खात्रीने कसं सांगू शकतेस?'' विवेकने शंका उपस्थित केली.

'' पुर्णपणे खात्रीने जरी नाही तरी ... क्रिमीनल सायकॉलॉजीनुसार... तो ब्लॅकमेलर सध्या आत्वविश्वास आणि गर्वाच्या उत्यूच्च पातळीवर आहे ... त्याच्यापर्यंत जर ही प्रतियोगितेची गोष्ट पोहोचली तर तो यात नक्कीच भाग घेईल... '' इन्स्पेक्टरने आपला अंदाज वर्तविला.


क्रमश:..  


Read Udan Storis ( Pleas Add Skeep ) ............

Ch-41 तीच चूक पुन्हा?

अंजली आणि विवेक आल्यापासून नुसते तिच्या बेडरुममधे एकमेकांना बाहुपाशात घेवून पडून होते. त्यांना ना खान्याची शुध्द नव्हती ना पिण्याची.

'' त्याची जेव्हा पहली मेल आली तेव्हा तुला काय वाटले होते?'' विवेकने विचारले.

'' खरं सांगु ... माझ्या तर पायाखालची जमिन आणि डोक्यावरचं जणू आकाश नाहीसं व्हावं असं वाटलं होतं... मी तर तुला मनापासून पुर्णपणे स्विकारलं होतं आणि त्या मनाच्या स्थितीत असं काही व्हावं असा काही मी स्वप्नातही विचार केला नव्हता...'' अंजली म्हणाली.

'' म्हणजे तुला खरं वाटलं होतं तर '' विवेकने गमतीने विचारले.

'' अरे..म्हणजे?... जरी मनाला पटत नव्हतं तरी वस्तूस्थितीतर तेच दर्शवित होती'' अंजली आपला बचाव करीत म्हणाली.

'' आणि तुला काय वाटलं होतं?'' अंजलीने विचारले.

'' नाही बरोबर आहे तुझं... माझीही तशीच काहीतरी अवस्था होती... जरी मनाला पटत नसलं तरी वस्तूस्थिती तेच सांगत होती'' विवेक तिला थोपटत म्हणाला.

'' असा प्रसंग पुन्हा कधी आपल्या जिवनात न येवो'' अंजली म्हणाली.

'' खरंच प्रथम तर मला आपल्या प्रेमाला कुणाची तरी दृष्ट लागावी असंच वाटलं होतं'' विवेक तिच्या कपाळाचे चुंबन घेत म्हणाला.

तो तिच्या कपाळाचे चुंबन घेवून तिच्या तोंडाजवळ आपले तोंड नेवून मोठमोठे श्वास तसाच थांबला. आणि आपसूकच ते एकमेकांच्या ओठांना आपल्या तोंडात घेवून चुंबनबध्द झाले.

अचानक अंजलीला त्यांचा आधीचा हॉटेलमधील प्रणय आठवला आणि त्याचबरोबर कुणीतरी त्यांच्या प्रणयाचे फोटो काढीत आहे असा भास झाला.

ती पटकन आपले ओठ त्याच्या ओठांपासून वेगळे करीत मागे सरकली.

'' काय झालं?'' विवेकने विचारले.

'' आपण तीच चूक पुन्हा तर करीत नाही आहोत'' अंजलीने जणू स्वत:ला विचारले.

'' म्हणजे?'' विवेकने विचारले.

'' हे सगळं लग्नाच्या आधी ... तू माझ्याबद्दल काय विचार करीत असशील'' अंजलीने तिच्या मनात घोळणारा दुसरा प्रश्नही विचारला.

'' डोन्ट बी सिली'' तो पुन्हा पुढाकार घेत म्हणाला.

पण तिचे हातपाय जणू थंडे पडलेले होते. ती काहीच प्रतिक्रिया देत नव्हती.

'' तुला जर त्यात वावगं वाटत असेल आणि .. तुझ्या मनाची तयारी नसेल तर काही हरकत नाही... '' तो तिच्यावरुन उठत बाजुला सरकत म्हणाला.

'' तसं नाही हनी ... डोन्ट मिसअंडरस्टॅंड मी'' ती त्याला पुन्हा जवळ ओढीत म्हणाली.

त्याने पुन्हा उठण्याचा प्रयत्न केला पण आता ती त्याला सोडायला तयार नव्हती. विवेकला काहीच समजत नव्हते की कसे प्रतिउत्तर द्यावे. तो नुसता शिथील होवून पडून राहाला. पण आता जणू अंजलीच्या अंगात काहीतरी संचारले होते. ती कॉटवर त्याला एका बाजूने आडवे पाडून त्याच्यावर चढली आणि त्याच्यावर चुंबनाचा वर्षाव करायला लागली. आणि नंतर त्यांच्यात निर्माण झालेली ती तात्पुरती दरी केव्हा दुर झाली आणि ते केव्हा एकमेकांत पुर्णपणे सामाऊन गेले त्यांना काही कळलंच नाही.


अंजलीला सकाळी सकाळी जाग आली होती तेव्हा ती तिच्या शेजारी झोपलेल्या विवेकच्या निरागस चेहऱ्याकडे निरखून पाहत होती. तिने बाहेर खिडकीतून डोकावून पाहाले. बाहेर अजुनही उजाडले नव्हते. ती पुन्हा विवेकच्या चेहऱ्याकडे निरखून पाहत होती. अचानक तिच्या लक्षात आले की त्याचा निरागस गोंडस आणि हसरा चेहरा आता लाल लाल होवून उग्र रुप धारण करीत आहे.

कदाचित तो काहीतरी वाईट स्वप्न बघत असेल...

तिने त्याच्या चेहऱ्यावरुन हात फिरवण्याचा प्रयत्न केला पण तिच्या हाताचा स्पर्ष होताच तो दचकून उठून बसला आणि तो रागाने म्हणाला, '' मी तुला सोडणार नाही... मी तुला सोडणार नाही''

काही क्षण तर अंजलीही दचकून गोंधळून गेली.

'' काय झालं?'' अंजलीने विचारलं.

पण काही क्षणातच त्याचा राग निवळलेला दिसला. आणि तो इकडे तिकडे बघत पुन्हा झोपत म्हणाला,

'' काही नाही''


क्रमश:..  


Read Agrowon News ( Please ADD sKeep ) .............

ch-40 गुड न्यूज

अंजली आपल्या कॅबिनमधे कामात व्यस्त होती. तेवढ्यात फोनची घंटी वाजली.

'' हॅलो '' अंजलीने फोन उचलला.

'' अंजली देअर इज गुड न्यूज फॉर यू..."" तिकडून इन्स्पेक्टर कंवलजित बोलत होते.

'' यस अंकल''

'' ब्लॅकमेलरने विवेकला सोडून दिले आहे...'' इन्स्पेक्टरने अंजलीला खुशखबरी दिली.

'' ओ.. थॅंक गॉड ... आय कान्ट एक्सप्लेन ... आय ऍम सो हॅपी...''


अंजलीला विवेकच्या सुटकेची न्यूज मिळाल्यापासून तिचा सगळा गोंधळ उडाला होता. तिला त्याला आता कधी आणि कसे भेटतो असे झाले होते. ती ऑफीसची सगळी कामे तसेच सोडून तडक एअरपोर्टकडे निघाली.

... त्याला आधी कळवावं का?

नाही नको... त्याला सरप्राईज द्यावं...

आणि त्याला डायरेक्ट कळविण्याचा काही मार्गही तर नाही...

इमेल होती. पण आजकाल अंजलीला इमेल, चॅटींग या सगळ्या प्रकाराची एक प्रकारे भितीच वाटत होती.

एअरपोर्ट आलं तसं ड्रायव्हरला गाडी परत घेवून जायला सांगून ती जवळ जवळ धावतच तिकीटाच्या काऊंटरकडे गेली.

'' मुंबईसाठी... आता कोणती फ्लाईट आहे?'' तिने विचारले.

'' वन फ्लाईट इज देअर .. जस्ट रेडी टू टेक ऑफ...'' काऊंटरवरील मुलीने सांगितले.

'' वन टीकट प्लीज'' अंजली तिचं क्रेडीट कार्ड समोर सरकवीत म्हणाली.

तिने काऊंटरवरुन तिकीट घेतलं आणि जवळ जवळ धावतच ती फ्लाईटकडे निघाली. तेवढ्यात तिचा मोबाईल वाजला. तिने मोबाईलचा डिस्प्ले बघितला. डिस्प्लेवर तिच्या ऑफिसचा नंबर होता. तिने काहीही विचार न करता फोन बंद केला आणि धावतच जाऊन फ्लाईटमधे जावून बसली. सिटवर बसताच पुन्हा तिचा मोबाईल वाजायला लागला. तिने मोबाईलचा डिस्प्ले बघितला. तोच ऑफीसचा नंबर

ऑफीसचा नंबर... काय काम असावं... शरवरी साधं कामही साभाळू शकत नाही..

तिने फोन बंद केला. पण तो पुन्हा वाजायला लागला.

शरवरी सामान्यत: असा वारंवार फोन करत नाही...

काहीतरी महत्वाचं काम असावं...

तिने फोन उचलला आणि तिकडे फ्लाईटचा लास्ट कॉल झाला.

'' काय शरवरी?... '' ती जवळ जवळ चिडून म्हणाली.

पण हे काय तिकडून आवाज एका पुरुषाचा - विवेकचा होता.

'' विवेक तू... '' ती ताडकन उभी राहात म्हणाली, '' ऑफीसमधे तू कसा. केव्हा.. आणि काय करीत आहेस...?'' तिला काय बोलावे काही समजत नव्हते.

ती बोलता बोलता प्लेनच्या दरवाजाकडे घाई घाई जात होती.

'' तुला भेटायला आलो होतो'' तिकडून विवेकचा आर्त स्वर आला.

ती जेव्हा प्लेनच्या दरवाजाजवळ पोहोचली तेव्हा प्लेनचं दार बंद केलं जात होतं.

'' थांबा मला उतरायचं आहे... ''

'' काय झालं?'' अटेंडंट्ने विचारले.

'' आय ऍम नॉट फीलींग वेल'' तीला आता पुर्ण त्याला समजावून सांगणे जिवावर आले होतॆ.

तो दार बंद करायचं थांबला. आणि ती ताड ताड प्लेनमधून उतरली.

तो अटेंडंट तिच्याकडे आश्चर्याने पाहातच राहाला

'या बाईची तब्येत ठिक नाही... मग ही कशी ताड ताड उतरत आहे' त्याच्या मनात येवून गेले असावे.

तिची टॅक्सी जवळ जवळ आता तिच्या घरापर्यंत पोहोचली होती. टॅक्सी जशी घरापर्यंत येवून पोहोचली तिच्या हृदयाची स्पंदनं वाढू लागली होती. प्लेनमधून बाहेर पडताच ती तडक एअरपोर्टच्या बाहेर पडली होती आणि एका टॅक्सीला हात करुन तिने तडक त्याला टॅक्सी आपल्या घराकडे घ्यायला सांगितले होते. आणि प्लेनमधे जेव्हा विवेकचा फोन आला होता तेव्हाच तिने त्याला घरी बोलावून घेतले होते. तिला ऑफीसमधे सिन नको होता. एव्हाना टॅक्सी तिच्या घराच्या आवारात येवून पोहोचली. तिला पोर्चमधेच विवेक तिची अधिरतेने वाट पाहत असलेला दिसला. तिची टॅक्सी येताच तो पोर्चमधून उतरून तिच्या टॅक्सीजवळ आला. तिलाही आता राहवल्या जात नव्हते. टॅक्सीचे दार उघडून सरळ ती त्याच्या बाहुपाशात शिरली. किती दिवसांच्या दोघांच्याही भावना उचंबळून आल्या होत्या. अनायसेच तिच्या डोळ्यात अश्रू आले आणि मग ते थांबता थांबेनात.

'' अगं वेडी आहेस का?'' विवेक तिला थोपटत म्हणाला.

'' बघ बघ मी आता पुर्णच्या पुर्ण तुझ्या पाशी सहीसलामत पोहोचलो आहे'' तो तिची गंमत करुन वातावरण सैल करण्याचा प्रयन्त करीत म्हणाला.

पण ती इतकी घट्ट बिलगली होती की ती त्याला सोडायला तयार नव्हती.


क्रमश: 


Read Kundali ( Please Add Skeep ) .................

ch-39 नो बडी वील मुव्ह

अंजली आपल्या खुर्चीवर बसून काही ऑफीशियल कागदपत्र चाळीत होती आणि तिच्या बाजुलाच शरवरी कॉम्प्यूटरवर बसून काहीतरी ऑफीशियल काम करीत होती. तेवढ्यात कॉम्प्यूटरचा बझर वाजला. अंजलीने वळून मॉनिटरकडे बघितले.

'' त्याचाच मेसेज आहे '' शरवरी म्हणाली.

अंजली उठून कॉम्प्यूटर जवळ गेली. ती जाताच कॉम्प्यूटरसमोरुन उठून तिने अंजलीसाठी जागा करुन दिली.

'' जा लवकर जा'' अंजली कॉम्प्यूटरसमोर बसत शरवरीला म्हणाली.

शरवरी ताबडतोब तिथून निघून कॅबिनच्या बाहेर पडली. अंजलीच्या कॅबिनमधून बाहेर पडून शरवरी सरळ तिच्या कॅबिनच्या शेजारी असलेल्या एका रुममधे गेली. तिथे इन्स्पेक्टर कंवलजित आणि ते दोघे कॉम्प्यूटर एक्स्पर्टस एका कॉम्प्यूटरसमोर बसले होते. शरवरी घाईघाईने त्यांच्याजवळ आली. तिची चाहूल लागताच तिघेही जण वळून तिच्याकडे पाहू लागले.

'' जसं तूम्ही सांगितलं होतं तसंच झालं ... ब्लॅकमेलरचा पुन्हा मेसेज आला आहे... '' शरवरी घाई घाईने आल्यामुळे दम लागलेल्या स्थितीत म्हणाली.

ते दोघे कॉम्प्यूटर एक्सपर्टस काहीही न बोलता आपल्या कामाला लागले.

'' सुरज... कम ऑन... यावेळी साला कोणत्याही परिस्थितीत सुटणार नाही... ''

'' सर ऍज बिफोर दिस टाईम ऑल्सो हि इज कॉलींग फ्रॉम मुंबई... आणि त्याचा आय पी ऍड्रेस बघा...''

तो बोलायच्या आधीच इन्सपेक्टरने मुंबईला इन्स्पेक्टर राजला फोन लावला होता,

'' हं राज ... पुन्हा आम्ही ब्लॅकमेलरला ट्रेस केलेलं आहे... अजुनही तो चॅटींग करीत आहे... तु त्याची एक्सॅक्ट लोकेशन शोध... ऍन्ड सी दॅट दिस टाईम द बास्टर्ड शुड नॉट एस्केप... हं त्याचा आय पी ऍड्रेस लिहून घे...''


अतूल सायबर कॅफेमधे एका कॉम्प्यूटर समोर बसून चॅटींगमधे मग्न होता.

'' मिस अंजली... हाय कशी आहेस?'' त्याने मेसेज टाईप करुन पाठविला.

बराच वेळ झाला तरी अजुन तिचं उत्तर यायला तयार नव्हतं. पण चॅटींगमधे तिचं नाव तर दिसत होतं.

कॉम्प्यूटर उघडं सोडून कुठे गेली तर नाही साली...

किंवा आपला अचानक, अनपेक्षित मेसेज आल्याने गोंधळली असेल...

त्याने विचार केला. अजूनही तिचा मेसेज यायला तयार नव्हता. रागाने आता त्याचे जबडे वळायला लागले होते. तेवढ्यात तिकडून मेसेज आला, '' ठिक आहे''

तेव्हा कुठे अतूलला हायसं वाटल. तो आता पुढील मेसेज, जो त्याच्यासाठी अतिशय महत्वाचा होता टाईप करु लागला,

'' तुला पुन्हा त्रास देतांना मला वाईट वाटतं आहे... पण काय करणार ... पैसा ही साली गोष्टच वेगळी असते... कितीही जपून वापरली तरी संपून जाते... मला यावेळी 20 लाख रुपयाची नितांत गरज आहे...'' अतूलने मेसेज टाईप करुन पाठविला.

'' आत्ता तर तुला 50 लाख रुपए दिले होते... आता माझ्याजवळ पैसे नाही आहेत...'' तिकडून अंजलीचा मेसेज आला.

'' बस हे शेवटचं... कारण हे पैसे घेवून मी परदेशात जाण्याचा विचार करतोय'' अतूलने मेसेज पाठविला.

'' तु परदेशात जा... नाहीतर कुठेही जा ... मला त्याच्याशी काही घेणंदेणं नाही ... हे बघ... माझ्याजवळ काही पैशाचं झाड नाही आहे... '' तिकडून अंजलीचा मेसेज आला.

'' ठिक आहे... तुला आता मला कमीत कमी 10 लाख रुपए तरी द्यावे लागतील... पैसे केव्हा कुठे आणि कसे पाठवायचे ते मी तुला मेल करुन सांगीन...'' अतूलने पाठविले आणि चॅटींग सेशन बंद केला.

आता तो मेलबॉक्स उघडू लागला तेवढ्यात त्याचं अनायसेच खिडकीच्या बाहेर लक्ष गेलं आणि तो स्तब्ध होवून तिकडे बघू लागला. बाहेर एक पोलिस इन्स्पेक्टर आणि अजून एक पोलिस लगबगीने सायबर कॅफेकडेच येत होते. आता मात्र त्याच्या हालचालींना गती आली होती. त्याने पटापट आपला कॉम्प्यूटर ऑफ केला आणि काऊंटरवर पैसे देवून तो सायबर कॅफेच्या बाहेर पडला. तो बाहेर पडला त्यानंतर काही क्षणातच घाई घाईने पुलिस इन्स्पेक्टर आणि त्याचा सोबती पोलिस सायबर कॅफेमधे घुसले. सायबर कॅफेत जाताच इन्सपेक्टरने जाहिर केले,

'' नो बडी वील गो आऊट ऑफ दी कॅफे... ऑल ऑफ यू स्टे व्हेअर यू आर... नो बडी वील मुव्ह ''


अंजलीच्या कॅबिनच्या शेजारच्या खोलीत दोन कॉम्प्यूटर एक्सपर्टस, अंजली आणि शरवरी मोठ्या आशेने मोबाईलवर बोलनाऱ्या इन्स्पेक्टर कंवलजितकडे पाहत होते.

इन्स्पेक्टरने मोबाईल आपल्या कानावरु काढून बंद केला आणि निराशेने अंजलीकडे बघत ते म्हणाले,

'' द बास्टर्ड इस मॅनेज्ड टू एस्केप अगेन...''

अंजली आणि शरवरीने निराशेने एकदुसऱ्याकडे बघितले.


क्रमश:..  


Read Helth ( Please Add Skeep ) .................

ch-38 काळी बॅग

जंगलात सर्वत्र सुकलेली पानं पसरलेली होती. त्या सुकलेल्या पानांना चिरडत एक काळे काच चढवलेली कार हळू हळू त्या जंगलातून चालायला लागली. ती कार जेव्हा जंगलातून चालत होती तेव्हा त्या सुकलेल्या पानांच्या चिरडण्यामुळे एक विचित्र आवाज त्या जंगलातल्या शांततेचा भंग करीत होता. शेवटी एका झाडाजवळ ती कार थांबली. त्या कारच्या ड्रायव्हरच्या सिटचा काच हळू हळू वर सरकायला लागला आणि आता तिथे ड्रायव्हीग सिटवर बसलेली काळा चष्मा चढवलेली अंजली दिसू लागली. तिने एका झाडावर लावलेली लाल निशानी बघितली आणि तिने तिच्या बाजुच्या सिटवर ठेवलेली एक ब्रिफकेस उचलून खिडकीतून त्या निशान लावलेल्या झाडाकडे भिरकाऊन दिली. ब्रिफकेसचा धप्प असा आवाज झाला. तिने पुन्हा चहूकडे आपली नजर फिरवली आणि आपली कार स्टार्ट करुन ती तिथून निघून गेली.

जंगलातून बाहेर पडून अंजलीची कार आता हम रस्त्यावर आली होती. तेवढ्यात अंजलीचा मोबाईल वाजला.

अंजलीने डिस्प्ले न बघताच तो अटेंड केला, '' हॅलो...''

'' हॅलो... मी इन्स्पेक्टर कंवलजीत बोलतोय...'' तिकडून आवाज आला.

'' यस अंकल..''

'' पैसे केव्हा आणि कुठे पाठवायचे आहेत यासंदर्भात ब्लॅकमेलरची तुला मेल आलीच असेल'' इन्स्पेक्टर कंवलजीतने विचारले.

'' हो आली होती... खरं म्हणजे मी आता तिथे पैसे पोहोचवूनच परत येत आहे'' अंजली म्हणाली.

'' व्हॉट... '' इन्स्पेक्टरच्या आवाजात आश्चर्य स्पष्ट जाणवत होतं.

''आय जस्ट कांन्ट बिलीव्ह धीस... तु मला सांगितलं नाहिस... आम्ही नक्कीच काहीतरी करु शकलो असतो'' इन्स्पेक्टर पुढे म्हणाले.

'' नाही अंकल आता इथे मला पोलिसांचा सहभाग नको होता. ... एक वेळ तर पोलिस सपशेल फेल ठरलेली आहे... इथे मी चान्स घेवू इच्छीत नव्हते... आणि मला काळजी फक्त विवेकची आहे... पैसे गेल्याचं मला दु:ख नाही ... बस ब्लकमेलरला पैसे मिळाले आणि तो आता विवेकला सोडून देईल... तर पुर्ण प्रकरणावरच पडदा पडेल'' अंजली म्हणाली.

'' मी प्रार्थाना करतो की तू जसा विचार करतेस सगळं तसंच होवो... पण मला काळजी वाटते ती या गोष्टीची की जर तसं झालं नाही तर?'' इन्स्पेक्टर म्हणाले.

'' म्हणजे?'' अंजलीने विचारले.

'' म्हणजे ... तु पैसे देवूनही त्याने विवेकला जर सोडले नाही तर?'' इन्स्पेक्टरने आपली भिती व्यक्त केली.

अंजली एकदम विचारात पडली होती.


अतूल आणि अलेक्स त्या काळ्या बॅगसमोर बसलेले होते. त्यांच्या तोंडावर आनंद अगदी ओसंडून वाहत होता. शेवटी अतूलने न राहवून ती बॅग उघडली. दोघंही डोळे फाडून त्या पैशाकडे बघत होते. अतूलने त्या बॅगमधलं एक पैशाचं बंडल उचललं, नाकाजवळ नेलं आणि तो त्या बंडलातून बोट फिरवीत त्या नोटांचा सुगंध घ्यायला लागला.

'' बघ तर किती चांगला सुगंध येतो आहे... '' अतूल म्हणाला.

अतूलनेही एक बंडल उचलून त्याचा सुगंध घेत तो म्हणाला,

'' आणि बघ तर आपल्या मेहनतीच्या पैशाचा सुगंध काही औरच असतो... नाही?''

दोघांनीही हसत जोरात टाळी दिली.

'' एवढे मोठे पैसे तेही एकाच वेळी मी तर प्रथमच बघत आहे'' अलेक्स म्हणाला.

दोघंही त्या बंडलाच्या थैलीत हात घालून सगळे बंडल्स उलटून पुलटून पाहू लागले.

'' नोटाचे बंडल्स हाताळता हाताळता अलेक्स मधेच थांबून म्हणाला, '' आता त्या पंटरचं काय करायचं... सोडून द्यायचं''

'' सोडून द्यायचं? ... काय वेड लागलयं का? ... अरे आता तर सुरवात झाली आहे... कोंबडीने अंडे देण्यास आता तर सुरवात केली आहे'' अतूल बिभत्स हास्य धारण करीत म्हणाला.


क्रमश: ..  


Read Joke ( Please Add Skeep ) ...................

ch-37 रेड

'' यस सर... '' त्या स्टाफच्या तोंडून कसेबसे निघाले.

इन्स्पेक्टरने त्याच्याशी काहीही न बोलता त्याच्या समोर ठेवलेले लॉग रजिस्टर उचलले आणि आपल्या समोर घेवून ते बघू लागले.

'' काय झाले साहेब?'' तो स्टाफ पुन्हा हिम्मत एकवटून कसाबसा बोलला.

इन्स्पेक्टरने नुसते रागाने त्याच्याकडे पाहाले तसा तो चूपचाब बसला. इन्स्पेक्टर लॉगबुकमधील एक एक एन्ट्री बारकाईने बघू लागले. एका जागी इन्स्पेक्टरचं रजीस्टरवरुन धावतं बोट आणि त्याची बारीक नजर थांबली. त्या एन्ट्रीच्या नावाच्या जागी 'विवेक सरकार' असे लिहिले होते. इन्स्पेक्टर गालातल्या गालात हसला. त्याला ब्लॅकमेलरची सगळी खबरदारी घेवूनही तो आता पकडल्या जाणार या गोष्टीचं कदाचित हसू येत असावं. इन्स्पेक्टर त्या एन्ट्रीच्या समोरची सगळी माहिती वाचत म्हणाला,

'' सतरा नंबर कुठे आहे?''

'' या माझ्यासोबत मी तुम्हाला तिकडे घेवून जातो'' तो स्टाफ इन्स्पेक्टरला एकीकडे घेवून जात म्हणाला. तो सायबर कॅफे स्टाफ पुढे पुढे आणि इन्स्पेक्टर आणि चार हवालदार त्याच्या मागे मागे चालत होते.

चालता चालता एका जागी थांबून त्या स्टाफने एका बंद कॅबिनचा दरवाजा उघडला. सगळे पोलिस आता गुन्हेगाराला पकडण्याच्या तयारीत होते. पण कॅबिन उघडताच जेव्हा त्यांनी कॅबिनच्या आत बघितले, त्यांचे चेहरे आश्चर्याने उघडे ते उघडेच राहाले. कारण कॅबिन रिकामी होती. कॅबिनमधिल कॉम्प्यूटर सुरु होता पण कॅबिनमधे कुणीच नव्हतं. इन्स्पेक्टरने चारी हवालदारांना कॅफेमधे चारही बाजूस त्या गुन्हेगाराला शोधण्यास पाठविले.

इन्स्पेक्टर आणि चारही हवालदारांनी बराच वेळ सगळा कॅफे आणि कॅफेचा आजुबाजुचा परिसर धुंडाळला. पण त्यांच्या काहीच हाती लागले नाही. गुन्हेगार आता त्यांच्या तावडीत सापडणार नाही याची खात्री होताच इन्स्पेक्टरने मोबाईल लावला,

'' सर आय थींक वुई आर लेट बाय फ्यू सेकंड्स ... हि हॅज एस्केप्ड... आय ऍम सॉरी... आम्ही त्याला पकडू शकलो नाही''


इन्स्पेक्टर कंवलजीत मोबाईलवर बोलत होते आणि त्यांच्या आजुबाजुला अंजली, शरवरी आणि ते दोन कॉम्प्यूटर एक्स्पर्टस उत्सुकतेने काय झालं ते एकण्याचा प्रयत्न करीत होते.

'' शिट ... एस्केप्ड... '' इन्स्पेक्टर म्हणाले.

आणि एक क्षण काहीतरी विचार केल्यासारखं केल्यानंतर ते मोबाईलवर म्हणाले,

'' आता एक काम करा... तिथून त्याचे फिंगर प्रिट्स घ्या... ज्या कॉम्प्यूटरवर तो बसला होता त्याचे फोटोग्राफ्स घ्या... ऍन्ड सी द हिस्ट्री लॉग ऑफ द कॉम्प्यूटर''

'' यस सर '' तिकडून आवाज आला.

इन्सपेक्टरने मोबाईल डिस्कनेक्ट केला आणि निराशेने ते अंजलीकडे पाहत तिला काय बोलावे याची जुळवाजुळव करु लागले.

'' द ब्लडी बास्टर्ड हॅज एस्केप्ड...'' ते म्हणाले.

पण त्त्यांच्या हावभावांवरुन खोलीत उपस्थित सगळेजण हे आधीच समजून चूकले होते.


क्रमश:...  


Read devotional ( Please Add Skeep ) .............

ch-36 जग विश्वासावर चालतं

अतूल सायबर कॅफेत एका कॉम्प्यूटरच्या समोर बसला होता. त्याने चॅटींग सेशन उघडला आणि अंजलीही चाटींग रुममधे आहे हे पाहून तिच्याशी चॅटींग सुरु केली -

'' हाय मिस. अंजली''


तिकडे अतूलने पाठविलेला मेसेस अंजलीच्या मॉनिटरवर उमटला. आणि तेवढ्यात शरवरी अंजलीच्या कॅबिनमधे आली. शरवरीला पाहताच अंजलीने 'त्याचाच मेसेज आहे' असा तिला इशारा केला. इशारा मिळताच शरवरी ताबडतोब कॅबिनच्या बाहेर गेली. बाहेर जावून शरवरी अंजलीच्या ऑफीसच्या बाजुला असलेल्या एका रुममधे गेली. त्या रुममधे इन्स्पेक्टर कंवलजीत आणि अजून दोन लोक एका कॉम्प्यूटरसमोर बसलेले होते. शरवरी खोलीत प्रवेश करताच म्हणाली -

'' सर त्याचा मेसेज आला आहे''

ते तिघेही एकदम सतर्क होवून, ताठ बसून कॉम्प्यूटरकडे पाहू लागले.

'' कम ऑन सुरज ट्रेस द ब्लडी बास्टर्ड '' त्या दोघांचा उत्साह वाढविण्याच्या दृष्टीने इन्सपेक्टर म्हणाले.

'' सर ही इज ट्रेस्ड ... द कॉल इज अगेन फ्रॉम मुंबई ... ऍन्ड सी द आय पी ऍड्रेस...''

इन्स्पेक्टरने मॉनिटरकडे बघितले आणि ताबडतोब मोबाईल लावला,

'' हॅलो राज... आम्ही त्या ब्लॅकमेलरला ट्रेस केलं आहे... त्याला अजूनही अंजलीने चॅटींगवर बिझी ठेवलं आहे... तू तिथे मुंबईला त्याची नेमकी जागा शोध... ऍन्ड सी दॅट द फेलो शुड नॉट एस्केप... हं हा घे ब्लॅकमेलरचा आय पी ऍड्रेस ....''


अजुनही अंजलीला ब्लॅकमेलरचा मेसेज ' हाय मिस अंजली ' तिच्या चॅटींग विंडोत दिसत होता. ती आता मनातल्या मनात त्याला जास्तीत जास्त वेळ चॅटींगवर कसं बिझी ठेवायचं की जेणेकरुन पुलिस त्याला ट्रेस करुन पकडू शकतील याचा विचार करु लागली. तेवढ्यात त्याचा पुढचा मेसेज आला,

' अंजली प्लीज ऍकनॉलेज युवर प्रेसेन्स '

आता अंजलीला काहीतरी मेसेज पाठविण्याशिवाय पर्याय नव्हता नाहीतर तो डिस्कनेक्ट करायची भिती होती.

' हॅलो.. ' तिने मेसेज टाईप करुन पाठविला.


इकडे इन्स्पेक्टरने पुन्हा मुंबईला फोन लावला.

'' राज ... काही पता लागला?''

'' यस सर ... द एरीया वुई हॅड जस्ट फाईन्ड आऊट... इट्स ठाणे... बट द एक्सॅक्ट स्पॉट वुई आर ट्राईंग टू लोकेट...'' तिकडून राज बोलत होता.

'' कमॉन डू समथींग ऍन्ड फाईन्ड आऊट क्वीकली'' इन्स्पेक्टर म्हणाले..


तिकडे अंजलीला ब्लॅकमेलरचा पुढचा मेसेज आला -

' मी सध्या मेलमधे सगळ्या डिटेल्स पाठवित आहे... '

अंजलीला वाटले की त्याला सगळी डिटेल्स चॅटींगवरच मागवावीत... पण नको त्याला शंका यायची...

पण आता तो डिस्कनेक्ट करणार... त्याच्याशी संभाषण सुरु ठेवणे आवश्यक होते...

अचानक तिला सुचले आणि तिने मेसेज टाईप केला,

' पण 50 लाख रुपए दिल्यानंतरही पुन्हा तू ब्लॅकमेल करणार नाहीस याची काय शास्वती?'


तिकडे इन्सपेक्टरला चैन पडत नव्हता. त्यांनी पुन्हा मुंबईला राजला फोन लावला,

'' राज .. काही माहित पडलं?''

'' सर वुई हॅव फाऊंड आऊट द एक्सॅक्ट लोकेशन ऍन्ड दी एक्सॅट स्पॉट...'' तिकडून राज म्हणाला.

'' गुड व्हेरी गुड... नाऊ क्वीकली इन्स्ट्रक्ट द ठाणे पुलिस टू रेड द स्पॉट ... '' इन्स्पेक्टर उत्साहाने म्हणाले.

'' यस सर'' तिकडून प्रतिक्रीया आली...


अंजली आता विचार करु लागली ती त्याला संभाषणात गुंतविण्यात यशस्वी झाली की नाही कारण अजून त्याचा रिप्लाय आला नव्हता.

तेवढ्यात त्याचा रिप्लाय आला,

' हे बघ... जग विश्वासावर चालतं ... तुला माझ्यावर विश्वास ठेवावा लागेल... आणि तुझ्याकडे माझ्यावर विश्वास ठेवण्याव्यतिरिक्त दुसरा काय पर्याय आहे?'

तिच्या दु:खद चेहऱ्यावरही एक आनंदाची चूणूक दिसून गेली की ती त्याला संभाषणात गुंतविण्यात यशस्वी झाली होती.

आता पुढे त्याला अजून गुंतविण्यासाठी काय पाठवावे ती विचार करु लागली आणि तिने टाईप केलेही पण ब्लॅकमेलरचा पुढील मेसेज आला -

' ओके देन बाय... दिस इज अवर लास्ट कन्व्हरसेशन... टेक केअर... तुझा ... आणि फक्त तुझा विवेक...'

ती अजून काही टाईप करुन त्याला काहीतरी पाठविणार येवढ्यात तो चॅटींगवरुन नाहीसा झाला होता.

तो इतक्या लवकर चॅटींग संपवेल याची तिला अपेक्षा नव्हती. अंजली ताबडतोब आपल्या खुर्चीवरुन उठली आणि घाईघाईने आपल्या कॅबिनमधून बाहेर पडली. बाहेर येवून सरळ ती बाजुच्या रुममधे, जिथे इन्स्पेक्टर आणि दोन कॉम्प्यूटर एक्स्पर्टस बसले होते तिथे गेली. अंजली तिथे पोहोचताच ते अंजलीच्या भितीयूक्त चेहऱ्याकडे आश्चर्याने पाहू लागले.

'' अंकल त्याने जस्ट आत्ताच चॅटींग शेशन क्लोज केला आहे... पण मला खात्री आहे की तो अजुनही इंटरनेटवर कनेक्टेड असावा आणि मेल लिहित असावा ..'' अंजली म्हणाली.

'' डोन्ट वरी... ठाणे पुलिस हॅव ऑलरेडी स्टार्टेड टू रेड द लोकेशन... '' इन्स्पेक्टर म्हणाले.


क्रमश:... 


Read भारतीय कृषि अनुसंधान परिषद | भारतीय...

35 विवेकचं काय होईल?

कॉन्फरंस रुममधे अंजली, इन्स्पेक्टर कंवलजीत आणि शरवरी बसलेले होते. अंजली इन्स्पेक्टर आणि शरवरीला काहीतरी सांगत होती. सगळं सांगून झाल्यावर अंजलीने एक लांब श्वास घेतला आणि पुढे म्हणाली,

'' तर पुर्ण हकिकत या प्रकारे आहे...''

अंजलीने पुन्हा आलटून पालटून तिच्या समोर बसलेल्या इन्स्पेक्टर कंवलजीत आणि शरवरीकडे पाहाले.

'' कंवलजीत अंकल... आता मला भिती... तो ब्लॅकमेलर फोटो इंटरनेटवर टाकेल का या गोष्टीची नाही ... भिती आहे ती ही की ... कदाचित विवेक त्याच्या ताब्यात आहे... त्याच्या जिवाला धोका तर नाही?'' अंजलीने आपल्या मनातील भिती व्यक्त केली.

'' त्याची जी मेल आली होती त्याला आमच्या एक्स्पर्टसनी ट्रेस करण्याचा प्रयत्न केला होता... एक्सॅक्ट लोकेशन आणि कॉम्प्यूटरचा तर काही पत्ता लागला नाही ... पण एवढं मात्र कळलं की मेल मुंबईवरुन कुठून तरी केली गेली असावी.''

'' याचा अर्थ पैसे कुठे द्यायचे आणि कसे द्यायचे ही सांगणारी मेलही मुंबईवरुनच येणार'' इतका वेळ शांततेने सगळा प्रकार ऐकत असलेली शरवरी प्रथमच बोलली.

'' कदाचित हो... किंवा कदाचित नाहीही... हे तो क्रिमीनल किती मुरलेला आहे यावरुन ठरेल... परंतू यावेळी आपण आधीपासूनच तयार असल्यामुळे, मेल कोणत्या गावावरुन, त्या गावातून कुठल्या जागेवरून आणि कोणत्या कॉम्प्यूटरवरुन आली हे आपल्याला माहित पडू शकेल... '' इन्सपेक्टर म्हणाले.

'' याचा अर्थ आपल्या जवळ त्याच्या पुढच्या मेलची वाट पाहण्यापेक्षा दुसरा कोणताही पर्याय नाही ... '' अंजली निराश होवून म्हणाला.

'' हो ... असंच वाटतं तर.. '' इन्स्पेक्टरही विचार करीत शुन्यात बघत सगळ्या बाबी पडताळून पाहत म्हणाले.


एक जंगून जिर्ण झालेली जुनाट कार एका सायबर कॅफेजवळ येवून थांबली. गाडीच्या ड्रायव्हींग सिटवर अलेक्स बसला होता अणि त्याच्या बाजु च्या सिटवर अतूल बसला होता. कदाचित कुणाला शंका येवू नये म्हणून त्यांनी तिथे येण्यासाठी आणि पुढील सगळ्या कामांसाठी त्या जुन्या जिर्ण झालेल्या गाडीची निवड केली असावी. गाडी थांबताच गाडीतून अतूल खाली उतरला.

'' तू आता पैसे आणण्यासाठी निघ... मी मेलवर तिला जागेची माहिती देतो... आणि ऐक ... जरा सांभाळून... तुला बरच अंतर कापायचं आहे'' अतूल उतरतांना अलेक्सला म्हणाला.

'' यू डोन्ट वरी... तू एकदम बिनधास्त रहा '' अलेक्स गाडीच्या ड्रायव्हींग सिटवर बसल्या बसल्या म्हणाला.

'' बरं पैसे मिळाल्यावर त्या पंटरचं काय करायचं'' अलेक्स विचार केल्यागत म्हणाला. त्याचा इशारा विवेककडे होता.

'' त्याचं काय करायचं आहे .. ते पुढचं पुढे पाहू.... पण तो आपल्या महबुबासाठी शहीद होईल ही शक्यता जास्त आहे हे गृहीत धरुन चाल... कारण रस्त्याने चालतांना झालेले गड्डे बुजवित जाणं फार आवश्यक असतं... नाही तर परत येतांना त्याच गड्ड्यात अडखळून आपण पडण्याची शक्यता असते.'' अतूल उतरता उतरता गुढपणे हसत अलेक्सकडे पाहत म्हणाला.

अलेक्सही त्याच्याकडे पाहात गुढपणे हसला.

अतूल गाडीतून उतरला आणि सायबर कॅफेच्या दिशेने निघाला. अलेक्सने गाडी समोर नेली आणि पुढच्या चौकात वळवून तो भरधाव वेगाने पुढे निघून गेला.


क्रमश:...  


Read Udan Storis ( Please Add Skeep )

ch-34 तिसरा

संध्याकाळची वेळ होती. अतूल एका खोलीत कॉम्प्यूटरवर बसलेला होता. त्या खोलीतून बाजुच्याच खोलीत बंद केलेला विवेक दिसत होता. पण विवेकला त्याच्या खोलीतून अतूलच्या खोलीतील काहीच दिसत नव्हते. अतूलला दिवसरात्र कॉम्प्यूटरशिवाय काही सुचतच नव्हते. अलेक्स आपला व्यायाम वैगेरे आटोपून घाम पुसतच अतूल जवळ जावून बसला.

'' काय पोरगी काय म्हणते... तिला पैसा प्यारा आहे की इज्जत? '' अलेक्सने विचारले.

अलेक्सला आपल्या जवळ येवून बसलेलं पाहताच अतूल विवेकचा मेलबॉक्स उघडत म्हणाला,

'' बघ तूला एक गंम्मत दाखवतो''

अतूलने विवेकच्या मेलबॉक्समधली एक मेल उघडली.

'' बघ तर या मेलमधे अंजलीने काय लिहिले आहे.''

दोघंही वाचू लागले. मेल वाचून झाल्यावर दोघंही त्यांच्या खोलीत आणि विवेकच्या खोलीच्या मधे असलेल्या काचातून विवेककडे बघायला लागले.

''बघ या मेलमधे ही अंजली ...

विवेकको समझानेकी कोशीश कर रही है...

वह सोच रही होगी..

कबूतरकी एकदमसे कैसे मर सारी वफाए...

अब इसको क्या बताएं, कैसे समझाए

कि बेचारा इधर पिंजरेमे बंधा तडप रहा है ''

पुन्हा विवेककडे बघत त्यांनी एकमेकांची टाळी घेतली आणि ते जोरात हसायला लागले. दोघांच हसणं ओसरल्यानंतर अलेक्सने एक शंका काढली,

'' हा विवेक आपल्या होस्टेलवरुन अचानक गायब झाल्यामुळे तिथे काही हंगामा तर नाही ना होणार?''

'' अरे हो... बरं झालं तू आठवण दिली... त्याच्या होस्टेलवरच्या एखाद्या मित्राला मेल करुन तेथील बंदोबस्त करतो'' अतूल म्हणाला.

अतूल मेल टाईप करु लागला. आणि टाईप करता करता म्हणाला, '' पण अलेक्स लक्षात ठेव... येथून पुढे खरा धोका आहे... येथुन पुढे आपल्याला सगळी मेल्स वेगवेगळ्या सायबर कॅफेवर जावून करावी लागतील ... नाही तर ट्रेस होण्याचा मोठा धोका आहे... ''


.... कॉम्प्यूटरवर मेल आल्याचा बझर वाजताच अंजलीने आपला मेलबॉक्स उघडला. तिला एक नविन मेल आलेली दिसली. ती मेल तिने पाठविलेल्या स्निफर प्रोग्रॅमचीच होती. तिने पटकन ती मेल उघडली आणि

'' यस्स!'' तिच्या तोंडून विजयी उद्गार निघाले.

तिने पाठविलेल्या स्निफरने आपले काम चोख बजावले होते.

तिने विजेच्या गतिने मेल सॉफ्टवेअर ओपन केले आणि ...

'' हा त्याचा मेल आयडी आणि हा त्याचा पासवर्ड'' म्हणत विवेकचा मेल ऍड्रेस टाईप करुन त्या प्रोग्रॅमला विवेकच्या मेलचा पासवर्ड पुरविला.

अंजलीने त्याचा मेल अकाऊंट उघडताच अजून की बोर्डची दोन चार बटन्स आणि दोन चार माऊस क्लीक्स केले. आणि दोघीही कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरकडे बघायला लागल्या.

'' ओ माय गॉड ... आय जस्ट कान्ट बिलीव्ह'' अंजलीच्या उघड्या तोंडून उद्गार निघाले.

शरवरी आलटून पालटून एकदा मॉनिटरकडे तर दुसऱ्यांदा अंजलीच्या आश्चर्याने उघड्या राहलेल्या तोंडाकडे बघत होती.

'' शरवरी हे बघ विवेकच्या मेलबॉक्समधे... बघ ही मेल... जी माझ्या नावाची आहे पण मी पाठवलेली नाही ... '' म्हणजे?'' शरवरीने विचारले.

'' म्हणजे मी आणि विवेकच्या व्यतिरीक्त तिसरा कुणीतरी आहे जो हे मेल अकाऊंटस उघडतो आहे... आणि होवू शकतं तो हा तिसराच असावा जो आपल्याला ब्लॅकमेल करतो आहे... पण तो तिसरा आहे तरी कोण?''


क्रमश:...


Read Agrowan News ( Please Add Skeep ) .......................................

CH-33 सेन्ड शरवरी इन ... इमिडीयटली

सकाळची वेळ होती. एका खोलीत अतूल कॉम्प्यूरवर बसला होता आणि अलेक्स त्याच्या शेजारीच बसला होता. '' आता बघ... आपली हमाली आता संपली आहे'' अतूल अलेक्सला म्हणाला आणि त्याने कॉम्प्यूटरवर विवेकच्या मेलबॉक्सचा ब्रेक केलेला पासवर्ड देवून विवेकचा मेलबॉक्स उघडला.

'' आता खरं काम सुरु झालं आहे...'' अतूल कॉम्प्यूटर ऑपरेट करता करता अलेक्सला म्हणाला.

अलेक्स चूपचाप बारकाईने तो काय करतो आहे ते पाहत होता.

अतूल आता विवेकच्या मेलबॉक्समधे मेल टाईप करायला लागला -

"" मिस अंजली... हाय... वुई हॅड अ नाईस टाईम ... आय रिअली ऍन्जॉइड इट.. आनंदाने ओथंबून भरलेले आणि तुझ्या आणि माझ्या प्रेमाने भिजलेले ते क्षण मी माझ्या हृदयात आणि कॅमेऱ्यात कैद करुन ठेवलेले आहेत...''

अतूलने टाईप करता करता एकदा अलेक्सकडे अर्थपूर्ण नजरेने पाहाले. दोघंही एकमेकांकडे पाहून गुढतेने हसले. मग अतूल पुन्हा पुढे टाईप करायला लागला -

'' मी तुझी माफी मांगतो की ते क्षण मी तुझ्या परवानगी शिवाय कॅमेऱ्यात कैद केले... ते क्षण होतेच असे की मी माझा मोह आवरु शकलो नाही... तुला खोटं वाटतं... बघ... त्या क्षंणापैकी एका क्षणाचा फोटो मी या मेलसोबत पाठवित आहे... असे बरेच क्षण मी माझ्या कॅमेऱ्यात आणि माझ्या हृदयात कैद करुन ठेवलेले आहेत... विचार आहे या क्षणांना .. या फोटोंना इंटरनेटवर पब्लीश करावं म्हणत होतो... काय कशी अफलातून आयडिया आहे? नाही? ... पण ते तुला आवडणार नाही... नाही तुझी जर तशी इच्छा नसेल तर त्या क्षणांना मी कायमचं माझ्या हृदयात डांबून ठेवू शकतो... पण त्यासाठी तुला त्याची एक किरकोळ किंमत मोजावी लागेल... काय करणार प्रत्येक गोष्टीची एक ठराविक निर्धारीत केलेली किंमत असते ... नाही?...''

पुन्हा अतूल टाईप करता करता थांबला, तो अलेक्सकडे वळून म्हणाला,

'' अलेक्स सांग किती किंमत पाहिजे आहे तूला?''

'' माग 20-25 लाख'' अलेक्स म्हणाला.

'' बस 25 लाखच... असं करुया 25 तुझे आणि 25 माझे ... 50 कसे राहतील'' अतूल म्हणाला.

'' 50 !'' अलेक्स विस्फारलेल्या डोळ्यांनी अतूलकडे पाहत म्हणाला.

अतूल पुन्हा राहालेली मेल टाईप करायला लागला -

'' काही नाही बस फक्त 50 लाख रुपए... तुझ्यासाठी अगदी किरकोळच आहेत... आणि हो... पैशाचा बंदोबस्त लवकरात लवकर कर... पैसे कुठे कसे पोहोचवायचे आहेत ... हे नंतरच्या मेलमधे कळविन...

मी या मेलसाठी तुझी हृदयापासून माफी मागू इच्छीतो... पण काय करणार काही मिळविण्यासाठी काहीतरी गमवावं लागतं... पुढच्या मेलची प्रतिक्षा कर... आणि हो... मला पोलिसांची फार भिती वाटते बरंका... आणि जेव्हा मला भिती वाटते तेव्हा मी काहीही करु शकतो .... अगदी खुनसुद्धा...

--- तुझा ... फक्त तुझा ... विवेक ''

अतूलने संपूर्ण मेल टाईप केली. पुन्हा एकदा दोनदा वाचून बघितली आणि काही त्रूटी नाही याची खात्री होताच सेंड बटनवर क्लीक करुन अंजलीला पाठवलीसुध्दा.

जेव्हा स्क्रिनवर 'मेल सेंट' मेसेज अवतरला. दोघांनीही एकमेकांकडे पाहत एक टाळी घेतली.

तिकडे अंजलीने जेव्हा मेलबॉक्स उघडून ती मेल वाचली तिला तिच्या पायाखालची जमीन सरकली की काय असं वाटत होतं. तिने पटकन आपल्या समोर ठेवलेल्या इंटरकॉमवर दोन डीजीट दाबले,

'' मोना... सेन्ड शरवरी इन ... इमिडीयटली''


क्रमश:...


Read Kunadalli ( Plesae Add Skeep ) ........

CH-32 सायबर कॅफेच्या बाहेर

त्या माणसाच्या मागे सायबर कॅफेच्या बाहेर जाता जाता विवेकच्या डोक्यात विचारांची गर्दी झालेली होती.

तिने तर आपल्याला जे झालं ते विसरुन जाण्याची मेल केली होती...

मग अचानक ती पळून का आली असावी....

कदाचित तिच्या नातेवाईकांनी तिच्यावर दबाव आणला असेल...

आणि म्हणून तिने ती मेल लिहिली असावी...

एव्हाना विवेक त्या माणसाच्या मागे मागे सायबर कॅफेच्या बाहेर पोहोचला होता. बाहेर सर्वत्र अंधार होता आणि अंधारात एका कोपऱ्यात त्याला एक खिडक्यांना सर्व काळे काच लावलेली कार दिसली.

याच गाडीत आली असावी अंजली...

तो माणूस जसा त्या गाडीकडे जावू लागला विवेकही त्याच्या मागे त्या गाडीकडे निघाला. गाडीच्या जवळ पोहोचताच त्याच्या लक्षात आले की गाडीचा मागचा दरवाजा उघडा आहे.

दरवाजा उघडा ठेवून ती आपली वाट पाहात असावी...

गाडीच्या अजून जवळ पोहोचताच विवेकने मागच्या उघड्या दारातून अंजलीसाठी आत डोकावून बघितले.

पण हे काय?...

तेवढ्यात कुणी काळ्या आकृतीने मागून येवून त्याच्या नाकावर क्लोरोफॉर्मचा रुमाल ठेवला आणि त्याला आत गाडीत ढकलले. तो आत जाण्यासाठी प्रतिकार करु लागला तसे त्याने अक्षरश: त्याला जबरदस्ती आत कोंबले. गाडीचा दरवाजा बंद झाला आणि गाडी वेगात धावायला लागली. विवेकच्या लक्षात आले होते की त्याच्यासोबत काहीतरी दगाफटका झालेला आहे. पण तोपर्यंत वेळ निघून गेलेली होती. त्याला आता त्याची शुध्द हरपत असलेली जाणवत होती.

ज्या माणसाने विवेकला गाडीपर्यंत आणले होते त्याने खिशातून पैसे काढले आणि तो ते मोजत तिथून निघून गेला.

विवेक एका बेडवर बेशुद्ध पडलेला होता. आता हळू हळू त्याला शुध्द येत होती. जसा तो पुर्णपणे शुद्धीवर आला त्याला आपण एका अनभिज्ञ ठिकाणी आहोत याची जाणीव झाली. तो ताडकन उठून बसला आणि त्याने आपली नजर चहुकडे फिरवली. त्याच्या समोर अलेक्स आणि त्याचे दोन साथीदार काळ्या पेहरावात त्याच्या समोर बसलेले होते. त्यांचे चेहरेही काळ्या कापडाने झाकलेले होते. विवेकने उठून उभं राहण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा त्याच्या लक्षात आले की त्याचे हातपाय कापडाच्या पट्यांनी घट्ट बांधलेले आहेत.

तश्याच परिस्थीत जोर लावून पुन्हा उठून उभं राहण्याच्या प्रयत्नात तो त्यांना म्हणाला, '' कोण आहात तुम्ही... मला इथे कुठे आणलं तूम्ही...''

'' काळजी करु नकोस ... इथे आम्ही तुला थाटामाटात ठेवणार आहोत... आम्ही तुला अंजलीजींच्या नातेवाईकांच्या सांगण्यानुसार इथे आणलं आहे... तसे ते खुप चांगले लोक आहेत... सहसा अशा भानगडीत पडत नाहीत ... पण काय करणार यावेळी नाईलाज झाला... तरीही त्यांनी तुला काही एक त्रास होणार नाही याची आम्हाला ताकीद दिली आहे... ''

अलेक्स तिथून उठून निघून जायला लागला तेव्हा विवेक ओरडला.

'' मला सोडून द्या... मला पकडून तुम्हाला काय मिळणार आहे?''

अलेक्स जाता जाता थांबला, आणि तोंडावर बोट ठेवून विवेकला म्हणाला.

'' चूप जास्त आवाज नाही करायचा... ''

मग त्याच्या दोन साथीदारांकडे पाहत तो म्हणाला, '' ओय... तुम्ही दोघं याच्यावर लक्ष ठेवा... ''

मग पुन्हा विवेककडे पाहत अलेक्स म्हणाला, '' अन मजनू तू... जास्त चालाकी किंवा हुशारी करण्याचा प्रयत्न करु नकोस ... नाहीतर दोन्ही पाय तोडून तुझ्या हातात देवू आम्ही... आणि लक्षात ठेव अंजलीजीचे नातेवाईक चांगले लोक असतील... आम्ही नाही... ''

अलेक्स समोर आणि त्याचे दोन साथीदार याच्या मागे मागे खोलीच्या बाहेर गेले. त्यांनी खोलीला बाहेरुन कुलूप लावून चाबी त्या दोघांपैकी एकाजवळ ठेवण्यास बजावले आणि अलेक्स तिथून निघून गेला.


क्रमश:... 



Read Shree Saptashrung Nivasini Devi Tru...

CH-31 तिची मेल

संध्याकाळची वेळ होती. अतूल सकाळपासून अजुनही त्याच्या खोलीत त्याच्या कॉम्प्यूटरवर बसलेला होता. अलेक्स त्याच्या शेजारी येवून उभा राहाला आणि त्याचं काय चाललं आहे ते पाहू लागला. अलेक्सची चाहूल लागताच अतूल कीबोर्डची काही बटनं दाबत म्हणाला,

'' ही बघ ही आहेत आपण काढलेली फोटो... काय कशी वाटतात?''

कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरवर अंजली आणि विवेकची हॉट फोटोज एखाद्या स्लाईड शो सारखी एका मागून एक अशी समोर सरकू लागली.

'' वा वा .. एकदम परफेक्ट... जस्ट लाईक अ प्रोफेशनल फोटोग्राफर...'' अलेक्स अतूलची स्तूती करीत म्हणाला.

'' पण नुसती ही फोटोग्राफ्स बघून काय होणार... आपल्याला पुढची काही हालचाल करावी लागेल की नाही... नुसतं सकाळपासून संध्याकाळपर्यंत कॉम्प्यूटरवर बसून काय होणार आहे '' अलेक्स त्याला टोमणा मारीत म्हणाला.

'' अरे ... आता पुढचं काम हा कॉम्प्यूटरच करणार आहे... आता आधी मी अंजलीच्या मेलबॉक्समधून विवेकला एक मेल पाठवतो... मग त्यानंतर तुझं काम सुरु होणार आहे'' अतूल म्हणाला.

'' तू माझ्या कामाबद्दल एकदम निश्चिंत रहा... फक्त आधी तुझं काम झालं की मला तसं सांग.. '' अलेक्स म्हणाला.

अतूलने अथक परिश्रम करुन मिळविलेला पासवर्ड देवून अंजलीचा मेलबॉक्स उघडला आणि तो मेल टाईप करायला लागला -

'' विवेक... प्रथम तुला लिहावं की नाही असा विचार केला ... पण नंतर ठरविलं की लिहावंच... आपण मुंबईला भेटल्यानंतर मी परत गेली आणि इकडे एक प्रॉब्लेम झाला... तसा प्रॉब्लेम नाही म्हणता येणार नाही... पण तुझ्यासाठी तो प्रॉब्लेमच म्हणावा लागेल... इकडे माझ्या नातेवाईकांना काय वाटले कुणास ठाऊक पण त्यांनी तडकाफडकी माझं लग्न ठरवलं आहे... प्रथम मला खुप वाईट वाटलं पण मी नंतर सखोल विचार केला आणि मी या निश्कर्षाप्रत पोहचले की माझे नातेवाईक जे करीत आहेत ते माझ्या भल्यासाठीच... मुलगा चांगला आहे, अमेरीकेत शिकलेला आहे.... ... आमच्या तोडीची इंडस्ट्रीयल फॅमिली आहे... आता मला हळू हळू कळायला लागलं आहे की आत्तापर्यंत आपल्यात जे झालं ते एक अपरीपक्वतेचा परीणाम होता... म्हणून तुझ्या आणि माझ्यासाठी हेच चांगलं राहील की आपण काही झालंच नाही अशा तऱ्हेने सर्व विसरुन जायचं... आपण मुंबईला भेटलो होतो ते कदाचित माझ्या नातेवाईकांना माहित झालं आहे... तु मला भेटण्याची किंवा माझ्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला तर ते तुला काहीही करु शकतील... म्हणून मला तू या मेलचा रिप्लायसुध्दा पाठवू नकोस... माझा मेलबॉक्ससुध्दा कदाचित मॉनिटर केल्या जात आहे... काळजी घे... एवढंच मी तूला सांगू शकते... अंजली''

अतूलने मेल जणू अंजलीनेच टाईप करुन विवेकला पाठवावी या थाटाने टाईप केली. मेल संपूर्ण लिहिल्यानंतर त्याने पुन्हा तिवर एक धावती नजर फिरवली. त्याच्या चेहऱ्यावर एक गुढ हास्य लपवल्या लपत नव्हते. त्या मेलमधे काहीएक त्रूटी राहाली नाही याची खात्री होताच त्याने ती मेल विवेकला पाठवून दिली आणि अंजलीचा मेलबॉक्स बंद केला.


इकडे विवेक सायबर कॅफेमधे बसला होता. त्याला आशंका नव्हे खात्री होती की अंजलीची एखादी तरी मेल आलेली असेल. त्याने त्याचा मेलबॉक्स ओपन केला तेव्हा त्याला मेलबॉक्समधे अंजलीची मेल येवून पडलेली दिसली. त्याने तडकाफडकी , जणू त्याच्या शरीरात उत्साहाचा प्रवाह वहावा अशी ती मेल उघडली. मेल वाचता वाचता त्याच्या चेहऱ्यावरचा उत्साह क्षणात ओसरला होता आणि त्याचा चेहरा आता काळवंडल्यागत दिसत होता. मेल संपूर्ण वाचून झाली होती तरी तो शून्यात पाहाल्यागत समोरच्या मॉनिटरकडे बघत होता.

हे असे कसे झाले?...

ती आपली गंम्मत तर करीत नसावी?...

एक क्षण त्याला वाटून गेले.

तेवढ्यात सायबर कॅफेत एक माणूस आला. तो आल्या आल्या सरळ विवेकजवळ गेला. हळूच वाकून त्याच्या कानाशी आपलं तोंड नेत तो विवेकच्या कानात पुटपुटला -

'' विवेक... तुम्हीच नं?''

'' हो '' विवेक आश्चर्याने त्या माणसाकडे पाहत म्हणाला.

कारण तो त्या माणसाला ओळखत नव्हता.

'' अंजलीजी घरून पळून आल्या आहेत... बाहेर गाडीत आपलीच वाट पाहत आहेत...'' तो माणूस पुन्हा त्याच्या कानात पुटपुटला.

विवेकने पटापट कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरवर उघडे असलेले सगळे वेब पेजेस बंद केले. आणि त्या माणसाच्या मागे मागे सायबर कॅफेतून बाहेर पडला.


क्रमश:...  


Read All India Shri Swami Samarth Seva- ...

ch-30 डोन्ट वरी... वुई हॅव अ सोल्यूशन

वर्सोवा बिचवर अंजली विवेकची वाट पाहत होती आणि इकडे मोठमोठ्या दगडांच्या मागे लपून अतूल आणि अलेक्स आपापले कॅमेरे तिच्यावर खिळवून विवकच्या येण्याची वाट पाहू लागले. थोड्या वेळात विवेकही आला, विवेक आणि अंजलीत काहीतरी संवाद झाला, जो त्यांना ऐकू येत नव्हता पण त्यांचे कॅमेरे आता त्यांचे एकामागून एक असे फोटो घेवू लागले होते. थोड्याच वेळात विवेक आणि अंजली एकमेकांच्या हातात हात घालून बिचवर चालू लागले होते. इकडे अतूल आणि अलेक्स सुध्दा खडकांच्या मागून पुढे पुढे सरकत त्यांचे फोटो घेत होते.

अंधार पडायला आला होता आणि एका क्षणी त्यांच्यात काय संवाद झाला काय माहित विवेकने अंजलीला करकचून आपल्या बाहूपाशात ओढून उचलून घेतले. इकडे अतूल आणि अलेक्सची फोटो घेण्याची गती वाढली होती. तरीही ते समाधानी नव्हते. कारण त्यांना जे पाहिजे होतं ते अजूनही मिळालेलं नव्हतं.

अंजलीची कार जेव्हा ओबेराय हॉटेलसमोर येवून थांबली. तिच्या कारचा पाठलाग करणारी अतूल आणि अलेक्सची टॅक्सीही एक सुरक्षीत अंतर राखून थांबली होती. अंजली गाडीतून उतरुन हॉटेलमधे जायला लागली आणि तिच्या मागे विवेकही जात होता तेव्हा अतूलने अलेक्सकडे एका अर्थपुर्ण नजरेने बघितले आणि ते दोघेही त्यांच्या लक्षात येणार नाही याची खबरदारी घेत त्यांचा पाठलाग करु लागले.

एव्हाना अंजली आणि विवेक हॉटेलच्या रुममधे पोहोचले आणि रुमचा दरवाजा बंद झाला. त्यांचा पाठलाग करणारे अतूल आणि अलेक्स आता घाई करीत त्याच्या रुमच्या दरवाजाजवळ आले. अलेक्सने दरवाजा ढकलून बघितला. तो आतून बंद होता.

'' आता काय आपण यांची इथे पहारेदारी करणार आहोत?'' अलेक्स कुजबुजला.

'' डोन्ट वरी... वुई हॅव अ सोल्यूशन '' अतूल त्याला धीर देत म्हणाला.

अलेक्स दरवाजाच्या कीहोलमधून आत हॉटेलच्या रुममधे पाहत होता...

आत फोन उचलता उचलता अंजलीच्या हाताचा पुसटसा स्पर्ष विवेकला झाला. नंतर फोनचा नंबर डायल करण्यासाठी तिने दुसरा हात समोर केला. यावेळी त्या हाताचाही विवेकला स्पर्ष झाला. आतामात्र विवेक स्वत:ला रोखू शकला नाही त्याने अंजलीने फोन डायल करण्यासाठी पुढे केलेला हात हळूच आपल्या हातात घेतला. अंजली त्याच्याकडे पाहून लाजून गालातल्या गालात हसली. त्याने आता तो तिचा हात घट्ट पकडून ओढून तिला आपल्या आगोशात घेतले होते. सगळ कसं पटापट घडत होतं. तिचे ओठ थरथरायला लागले होते. विवेकने आपले गरम आणि अधीर झालेले ओठ तिच्या थरथरत्या ओठांवर टेकवले आणि तिला पटकन आपल्या मजबुत आगोशात उचलून बाजुच्या बेडवर घेतले....

अलेक्स आत कीहोलमधून इतकावेळ आत काय पाहत आहे... आणि तेही काहीही कुरकुर न करता. अतूलला शंका आली. त्यान अलेक्सचं डोकं कीहोलपासून बाजूला सारलं. आणि तो आता स्वत: आत पाहू लागला...

आत अंजलीच्या अंगावर विवेक आडवा झाला होता आणि तो तिच्या गळ्याचे चुंबन घेत जणू तिच्या कानात काही बोलत होता. हळू हळू त्याचा मजबुत पुरुषी हात तिच्या नाजूक शरीराशी खेळायला लागला. आणि तीही एखाद्या वेलीसारखी त्याला बिलगून प्रतिसाद देत होती. हक्काने आता तो तिच्या अंगावरचे एक एक कपडे काढू लागला आणि तीही त्याच्या अंगावरचे एक एक कपडे काढायला लागली.

अलेक्सने अतूलची त्याचं डोकं कीहोलपासून बाजूला होईल याची थोडावेळ वाट पाहाली. पण तोही हलायला तयार नव्हता. तेव्हा अलेक्सने जबरदस्ती त्याचं डोकं कीहोलपासून बाजुला केलं आणि तो त्याला म्हणाला, '' बाबा हे पाहल्याने आपलं पोट भरणार नाही ... जरा पोटा पाण्याचं बघ''

आतले दृष्य पाहण्यात गुंग झालेला अतूल आता कुठे भानावर आला.

'' पण आता यांचे फोटो तू कसे काढणार आहेस?'' अलेक्सने मुद्द्याचा प्रश्न उपस्थित केला.

'' डोन्ट वरी वुई आर इक्वीपड विथ टेक्नॉलॉजी.'' अलेक्सने त्याला दिलासा दिला आणि त्याने त्याच्या खिशातून एक वायरसारखी वस्तू काढून त्याचं एक टोक आपल्या कॅमेऱ्याला जोडलं आणि दुसरं टोक दरवाजाच्या कीहोलमधून आत टाकलं.

'' हे काय आहे?'' अलेक्सने विचारले.

'' दिस इज स्पेशल कॅमेरा माय डियर'' अतूल म्हणाला आणि तो त्या स्पेशल कॅमेऱ्याद्वारे हॉटेलच्या रुममधील सगळे फोटो घेवू लागला.


क्रमश:... 


Read Helth ( Please Add Skeep ) ..........................

CH-29 यू आर जिनियस

जवळ जवळ मध्यरात्र उलटून गेली होती. अतूलच्या खोलीचा लाईट बंद होता. पण खोलीत सर्वत्र धूसरसा प्रकाश पसरला होता - खोलीत कोपऱ्यात सुरु असलेल्या कॉम्प्यूटरच्या मॉनिटरचा. अतूल कॉम्प्यूटरवर बसून काहीतरी करण्यात अगदी मग्न होता. त्याच्या आजूबाजुला सगळीकडे जेवनाच्या, फराळाच्या प्लेटस, चहाचे रिकामे, अर्धे रिकामे कप्स, चिप्स, रिकामे झालेले व्हिस्किचे ग्लासेस आणि अर्धवट रिकामी झालेली व्हिस्किची बॉटल दिसत होती. त्याच्या मागे कॉटवर हातपाय पसरुन अलेक्स झोपलेला होता. त्या मध्यरात्रीच्या शांततेत अतूल भराभर कॉम्प्यूटरवर काहीतरी करीत होता आणि त्याच्या किबोर्डच्या बटनांच्या एक विचित्र आवाज त्या खोलीत येत होता. तिकडे अतूलच्या मागे झोपलेल्या अलेक्सची चूळबूळ सुरु होती.

शेवटी न राहवून अलेक्स उठून बसत अतूलला म्हणाला, '' यार तुझं हे काय चाललं आहे?... 8 दिवसांपासून पाहत आहे... दिवसा किचकिच... रात्रीही किचकिच... कधीतर शांततेने झोपू देशील... तुझ्या या किबोर्डच्या आवाजानं सालं डोकं वेडं व्हायची वेळ आली आहे...''

अतूल अगदी शांत होता. काहीही प्रतिक्रिया न व्यक्त करता त्याचं आपलं कॉम्प्यूटरवर काम करणं सुरुच होतं.

''बरं तू काय करतो आहेस हे तरी सांगशील? ... आठ दिवसांपासून तुझं असं कोणतं काम चाललं आहे?... मला तर काहिच समजत नाही आहे...'' अलेक्स उठून त्याच्या जवळ येत म्हणाला.

'' विवेक आणि अंजलीचा पासवर्ड ब्रेक करतो आहे.... अंजलीचा ब्रेक झाला आहे आता विवेकचा ब्रेक करण्याचा प्रयत्न करीत आहे'' अतूल त्याच्याकडे न पाहता कॉम्प्यूटरवर आपलं काम तसंच सुरु ठेवित म्हणाला.

'' तिकडे तु पासवर्ड ब्रेक करीत आहेस आणि इकडे तुझ्या या किबोर्डच्या किचकीच आवाजामुळे माझं डोकं ब्रेक व्हायची वेळ आली आहे त्याचं काय?'' अलेक्स पुन्हा बेडवर जावून झोपण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला.

कुणाचा पासवर्ड ब्रेक झाला आणि कुणाचा झाला नाही याच्याशी त्याला काहीएक सोयरसुतक दिसत नव्हतं. त्याला फक्त पैशाशी मतलब होता. अलेक्सने आपल्या डोक्यावर चादर ओढून घेतली, तरीही आवाज येतच होता, मग उशी कानावर ठेवून बघितली, तरीही आवाज येत होता, शेवटी त्याने उशी एका कोपऱ्यात फाडली आणि त्या उशीची थोडीशी रुई काढून आपल्या कानात कोंबली आणि तो पुन्हा झोपण्याचा प्रयत्न करु लागला.

आता जवळजवळ सकाळचे तिन वाजले असतील तरीही अतूलचे कॉम्प्यूटरवर काम करणे सुरुच होते. त्याच्या मागे बेडवर पडलेला अलेक्स गाढ झोपलेला दिसत होता.

तेवढ्यात कॉम्प्यूटरवर काम करता करता अतूल आनंदाने एकदम उठून उभा राहत ओरडला, '' यस... या हू... आय हॅव डन इट''

तो एवढ्याने ओरडला की बेडवर झोपलेला अलेक्स काय झाले म्हणून एकदम जागा झाला आणि उठून बसत , '' काय झाले? काय झाले ? '' म्हणून घाबरुन अतूलला विचारायला लागला.

'' कम ऑन चियर्स अलेक्स... आपल्याला खजीन्याची चाबी मिळालेली आहे... बघ तर इकडे...'' अतूल अलेक्सचा हात धरुन त्याला कॉम्प्यूटरकडॆ ओढून आणीत म्हणाला.

अलेक्स अनिच्छेनेच त्याच्या सोबत आला. आणि मॉनिटरवर बघायला लागला.

'' हे बघ मी विवेकचाही पासवर्ड ब्रेक केला आहे आणि ही बघ तिने त्याला पाठवलेली मेल'' अतूल अलेक्सचे लक्ष मॉनिटरवर विवेकच्या मेलबॉक्समधील उघडलेल्या एका मेलकडे आकर्षीत करीत म्हणाला.

मॉनिटरवर उघडलेल्या मेलमधे लिहिलेले होते -

'' विवेक ... 25 तारखेला सकाळी बारा वाजता एका मिटींगसाठी मी मुंबईला येत आहे... 12.30 वाजता हॉटेल ओबेरायला पोहचेन... आणि मग फ्रेश वगैरे होवून 1.00 वाजता मिटींग अटेंड करेन... मिटींग 3-4 वाजेपर्यंत संपेल... तु मला बरोबर 5.00 वाजता वर्सोवा बिचवर भेट... बाय फॉर नॉऊ... टेक केअर''

'' चल आता आपल्याला आपला तळ चेन्नईवरुन मुंबईला हलवण्याची तयारी करावी लागेल'' अतूल अलेक्सला म्हणाला.

अलेक्स अविश्वासाने अतूलकडे पाहत होता. आता कुठे त्याला विवेक आठ दिवसापासून काय करीत आहे आणि कशासाठी करीत आहे हे उमगले होते.

'' यार अतूल ... यू आर जिनियस'' आता अलेक्सच्या अंगातही उत्साह संचारला होता.


क्रमश:... 




Read Samaj Stori ( Please Add Skeep ) .............

CH-28 रुम पार्टनर्स

एका खोलीत अतूल आणि अलेक्स राहात होते. खोलीच्या स्थितीवरुन त्यांनी ती खोली भाड्याने घेतली असावी असे जाणवत होते. खोलीत एका कोपऱ्यात अतूल त्याच्या कॉम्प्यूटरवर बसून चॅटींग करीत होता आणि खोलीच्या मध्यभागी अलेक्स डीप्स मारीत व्यायाम करीत होता. अतूल त्याच्या कॉम्प्यूटरवर दिसणाऱ्या चॅटींग विंडोत वर वर सरकणारे एक एक मेसेज वाचत होता. तो चाटींग करण्यासाठी योग्य पार्टनर निवडण्याचा प्रयत्न करीत होता. चॅटींग हा प्रकार त्याला जेव्हापासून कळला तेव्हापासूनच आवडत आला होता. फावल्या वेळात गप्पा करुन टाईप पास करण्याचे यापेक्षा तरी दुसरे कोणते साधन नसावे असे त्याचे मत होते. आणि काही अनोळखी, काही ओळखी लोंकाशी अशा गप्पा मारणे त्याला फार मजेचे वाटत होते. अनोळखी लोकांना प्रत्यक्ष भेटल्यावर कसे प्रथम आपल्या कंफर्टेबल झोन मधे आणावे लागते आणि मगच गप्पा सुरु होवू शकतात. आणि त्या गोष्टीला समोरचा माणूस कसा आहे यावरुन कधी तास तर कधी कितीतरी दिवस लागू शकतात. चॅटींगवर तसे नसते. कुणी ओळखी असो की अनोळखी धडाल द्यायचा मेसेज पाठवून. समोरच्याने एंटरटेन केलेच तर ठीक नाही तर दुसऱ्या कुणाला गाठायचे. काही न समजणारे तर काही घाणेरड्यातले घाणेरडे संवाद त्याला चॅटींग विंडोत वर वर सरकतांना दिसत होते.

तेवढ्यात त्याला त्यातल्या त्यात वेगळा आणि सोज्वळ एक मेसेज दिसला, '' बरं तू काय करतेस?... म्हणजे शिक्षण की जॉब?'' कुणी विवेकने पाठविलेला मेसेज होता.

ते त्याचं खरंही नाव असू शकतं किंवा धारण केलेलं...

'' मी बी. ई. कॉम्प्यूटर केले आहे... आणि जी. एच. इन्फॉरमॅटीक्स या स्वत:च्या कंपनीची मी सध्या मॅनेजींग डायरेक्टर आहे'' विवेकच्या मेसेजला पाठवलेली प्रतिक्रिया चॅटींग विंडोत अवतरली.

पाठविणाऱ्याचे नाव अंजली होते.

अचानक मेसेज वाचता वाचता अतूलच्या मनात विचार येवुन गेला.

या मेसेजचा आपण काही उपयोग घेवू शकतो का?...

तो मनातल्या मनात पडताळून पाहू लागला. तो विचार करु लागला. विचार करता करता अचानक त्याच्या डोक्यात एक कल्पना चमकून गेली.

तो पटकन अलेक्सकडे वळून म्हणाला, '' अलेक्स पटकन इकडे ये''

त्याच्या चेहऱ्यावर एक उत्साह ओसांडत होता.

अलेक्स एक्सरसाईज करायचं थांबला आणि काहीही उत्साह न दाखविता जड पावलाने त्याच्या जवळ येत म्हणाला, '' काय आहे... आता मला शांततेने एक्सरसाईजही करु देणार आहेस का नाही?''

'' अरे इकडे मॉनिटरवर तर बघ... एक सोन्याचे अंडे देणारी कोंबडी भेटू शकते आपल्याला...'' अतूल पुन्हा त्याचा उत्साह जागृत करण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाला.

आता अलेक्स थोडा इंटरेस्ट घेवून मॉनिटरकडे बघू लागला.

तेवढ्यात चॅटींग विंडोमधे अवतरलेला आणि वर सरकत असलेला विवेकचा अजून एक मेसेज त्यांना दिसला,

'' अरे .. बापरे!.. '' तुला तुझं वय विचारलं तर राग तर येणार नाही ना?... नाही ... म्हणजे मी कुठेतरी वाचलं आहे की स्त्रियांना त्यांचं वय विचारलेलं आवडत नाही म्हणून ... ''

आणि त्याच्या पाठोपाठ लागलीच अंजलीने पाठविलेल्या उत्तराचा मेसेज अवतरला,

'' 23 वर्ष''

'' बघ हा हंस आणि हंसिनी चा जोडा... यातली हंसीने एका सॉफ्टवेअर कंपनीची मालक आहे... म्हणजे मल्टी मिलीयन डॉलर्स...'' अतूल आपल्या चेहऱ्यावर तरळलेले लालचीपणाचे भाव लपविण्याच्या प्रयत्नात म्हणाला.

तेवढ्यात पुन्हा चॅटींग विंडोत विवेकचा मेसेज अवतरला, '' अगं हे तर मला आधीच माहित होतं... मी तुझ्या मेल आयडी वरुन बघितलं होतं ... खरं सांगू? तू जेव्हा सांगितलंस की तू मॅनेजींग डायरेक्टर आहेस ... तर माझ्या समोर 45-50 वयाच्या एका वयस्कर बाईचं चित्र उभं राहालं होतं ...''

अलेक्सने त्या दोघांचे त्या विंडोतले सगळे मेसेज वाचले आणि म्हणाला, '' पण आपल्याला काय करावे लागेल?''

'' काय करायचं ते सगळं तू माझ्यावर सोडून दे ... फक्त मला तूझी साथ पाहिजे'' अतूल आपला हात समोर करीत म्हणाला.

'' किती पैसे मिळतील?'' अलेक्सने मुळ मुद्द्याला हात घालीत प्रश्न विचारला.

'' अरे लाखो करोडो मधे खेळू शकतो आपण'' अतूल अलेक्सचा लालचीपणा जागृत करण्याच्या प्रयत्नात म्हणाला.

'' लाखो करोडो?'' अलेक्स अतूलचा हात आपल्या हातात घेत म्हणाला, '' तर मग मी हा जिव ओवाळण्यासही तयार आहे''

तेवढ्यात पुन्हा चॅटींग विंडोत अंजलीचा मेसेज अवतरला, '' तू तुझं वय नाही सांगितलंस?...''

लागलीच विवेकचं उत्तरही चॅटींग विंडोत अवतरलं '' मी माझ्या मेल ऍड्रेसच्या माहितीत ... माझं खरं वय लिहिलं आहे...''

'' 23 वर्ष म्हणजे फार नाजुक वय असतं... मासा प्रेमाच्या जाळ्यात अडकून काहीही करु शकतो'' अतूल गुढपणे गालातल्या गालात हसत म्हणाला.


क्रमश:




Read Joke ( Please Add Skeep ) ............................ 

CH-27 हकिकत

कॉन्स्टेबल जेव्हा अतूलला तिथून घेवून गेला आणि अतूल सगळ्यांच्या नजरेआड झाला तेव्हा कुठे हॉलमधे लोकांमधे कुजबुज सुरु झाली. काही लोक अजूनही भिलेल्या अवस्थेत होते तर कुणाला हे काय होत आहे हे काहीही कळत नव्हते. पहिल्या क्रमांकाचे बक्षीस पटकावणारा एक हुशार मुलगा त्याला अचानक अंजलीने मारले काय आणि इन्स्पेक्टर डायसवर येवून त्याला अरेस्ट करतात काय. लोकांना काहीएक कळत नव्हते. लोकांचा गोंधळ आणि कुजबुज पाहून इन्स्पेक्टरने ताडले होते की लोकांना संपूर्ण केस आणि तिचं गांभीर्य समजावून सांगणे आवशक आहे नाहीतर लोक हातापायीवर उतरतील. कारण अतूल जो काही क्षणापूर्वी सर्वांचा हिरो होता त्याला अंजलीने पुढच्या क्षणीच व्हिलन करुन टाकले होते. लोकांना तो खरा की ती खरी हेही जाणण्याची नैसर्गीक उत्कंठा असणं साहजीक होतं.

'' शांत व्हा ... शांत व्हा प्लीज...'' इन्स्पेक्टर हात वर करुन, जे काहीजण उठले होते त्यांना बसवित म्हणत होते, '' कुणी काही भिण्याचं किंवा घाबरुन जाण्याचं कारण नाही... दिस इज अ केस ऑफ ब्लॅकमेलींग ऍन्ड सायबर क्राईम... मी स्वत: या केसवर काम केलेलं आहे ... आणि दोषी म्हणून आत्ताच तुमच्या समोर या अतूल सरकारला पकडण्यात आलं आहे...''

तरीही लोक शांत व्हायला तयार होत नव्हते तेव्हा ऍन्करने पुन्हा माईकचा ताबा घेतला, '' लोकहो शांत व्हा... प्लीज शांत व्हा... आपली प्रतिस्पर्धासुद्धा इथीकल हॅकींग ... म्हणजे.. हॅकिंगच्या संदर्भात होती... आणि इन्स्पेक्टरांनी आता आपल्यासमोर हॅन्डल केलेली केस सुद्धा हॅकींग आणि क्रॅकींगचीच होती .. म्हणून इन्स्पेक्टर साहेबांना माझी विनंती आहे की त्यांनी .. ही केस कशी हाताळली ... ही केस हाताळातांना त्यांना कोणत्या कोणत्या अडचणीना सामोरं जावं लागलं ... आणि शेवटी ते गुन्हेगारापर्यंत कसे पोहोचले हे इथे सभागृहात जमलेल्या लोकांना थोडक्यात सांगावे ...''

आता कुठे लोक पुन्हा शांत झाले होते. आणि ही केस कशाची आहे... आणि कशी हाताळल्या गेली आहे हे जाणण्याची त्यांना उत्सुकता लागून राहाली होती. एन्करने एकदा पुन्हा इन्स्पेक्टरकडे पाहाले आणि त्यांना पुढे होवून पुर्ण हकिकत सांगण्याची विनंती केली. इन्स्पेक्टरने अंजलीकडे पाहाले. अंजलीने डोळ्यानेच त्यांना ती हकिकत सांगण्याची मुक संमत्ती दिली. इन्स्पेक्टर समोर आले आणि त्यांनी माईक ऍन्करच्या हातातून स्वत:च्या हातात घेतला.

इन्स्पेक्टर हकिकत सांगू लागले -

'' सायबर क्राईम हे आता भारतात आपल्याला नविन राहालेलं नाही ... आजकाल देशभरात जवळपास रोज काहीना काही सायबर क्राईमच्या घटना होत असतात.... पण तपास करतांना मला नेहमीच जाणवतं की लोकांचे सायबर क्राइमबद्दल बरेच गैरसमज आहेत ... जितके त्यांचे सायबर क्राईमबद्दल गैरसमज आहेत तेवढाच त्यांचा त्या क्राईमच्या बाबतीत भारतीय पोलिसांवर अविश्वास आहे... त्यांना नेहमी शंका असते की हे टोपी आणि दांडे घेवून फिरणारे पोलीस हे एवढं ऍडव्हान्स... हे एवढं टेक्नीकल असलेलं क्राईम कसे हाताळू शकतील... त्यांना सायबर क्राईमच्या बाबतीत आपले पोलीस सक्षम आहेत की नाहीत या बाबत नाना प्रकारच्या शंका असतात... पण आता या नुकत्याच हाताळलेल्या केसच्या माध्यमातून लोकांना मी विश्वास देवू इच्छीतो की ... सायबर क्राईमच्या बाबतीत आपलं पोलीस डीपार्टमेंट नुसतंच सक्षम नाही तर पुर्णपणे तयार आहे... असला किंवा कसलाही सायबर गुन्हा झाल्यास आम्ही ज्या तऱ्हेने दुसरे गुन्हेगार पकडू शकतो तेवढ्याच शिताफीने हे सायबर क्रिमीनल्ससुद्धा पकडू शकतो... पण तरीही काही बाबतीत सायबर गुन्हा हाताळतांना आम्ही तोकडे पडतो... विषेशत: जेव्हा तो क्रिमीनल दुसऱ्या देशातून आपले सुत्र हालवित असतो तेव्हा... त्या केसमधे तो गुन्हेगार दुसऱ्या देशाच्या कायदेक्षेत्रात असतो ... आणि मग तो देश आम्हाला त्या गुन्ह्याबाबत त्या गुन्हेगाराला पकडण्यासाठी कसे सहकार्य करतो यावर सगळे अवलंबून असते... सायबर गुन्ह्यामधे अजून एक महत्वाची बाब म्हणजे यात इंटरनेट वापरणाऱ्या लोकांना काही बाबतीत जागरुक असणे आवश्यक आहे... जसे कुणाला, त्या समोरच्या पार्टीची संपूर्ण माहिती असल्याशिवाय स्वत:ची माहिती... पासवर्ड .. फोन ... मोबाईल पुरवणे धोकादायक असते... तसे अनसेफ, अनप्रोटेक्टेड, अनसेक्यूअर कनेक्शनवर फायनांसीयल ट्रान्झेक्शन करणे... स्वत:चे प्रायव्हेट फोटो इंटरनेटवर पाठवणे ... इत्यादी... आता मी ही जी केस सविस्तर सांगणार आहे त्यावरुन तुम्हाला कसे जागरुक रहावे लागेल याचाही अंदाज येईल...''

एवढी प्रस्तावना करुन इन्स्पेक्टर प्रत्यक्ष केसच्या संदर्भात हकिकत सांगू लागले...


क्रमश: ...  



Read devotional ( Please Add Skeep ) ...............